شیراز، شهر مجتمع های تجاری و بازار های خفته

خبر پارسی – مستانه مرتب – یکی از ویژگی های منحصر به فرد شهر “شیراز” این است که در هر خیابانش حداقل یک مجتمع تجاری به چشم می خورد که باعث زیبایی و رفاه شهروندان شده اند و البته نماد پیشرفت هم می تواند باشد اما سوال اینجاست، آیا این همه مجتمع تجاری برای این شهر لازم است؟

با یک گردش کوچک در پاساژهای تازه تاسیس و مجتمع ها متوجه می شویم جواب “خیر است”!با وجودی که اکثر آنها در مناطق پر تردد قرار دارند و باید بسیار پر فروش باشند اما گویای واقعیت های تلخ دیگری هستند. در برخی از آنها بسیاری از مغازه ها هنوز خالی و بلا استفاده مانده اند. بسیاری از آنها هم درآمد قابل قبولی ندارند که نشان از مزید بر نیاز بودن این مغازه ها دارد. گویا در شیراز شغل برخی ساختن مجتمعهای تجاری برای سودآوری و فروش است و اصلا محاسبه نکرده اند جمعیت شیراز چقدر است و آیا لزومی دارد فقط در یک مجتمع ۲۵۰۰ مغازو وجود داشته باشد که با گذشت چهار سال نیمی از آن خالی و بلا استفاده باقی مانده است؟ آیا این مغازه های خالی سرمایه هایی نیست که می تواند خیلی مفیدتر در چرخه اقتصادی قرار گیرد؟ بسیاری از مردم ما به دلیل تورم ملک و مسکن که هر ساله در کشور ما اتفاق می افتد از خرید این مغازه ها استقبال می کنند تا بدون هیچ زحمتی به سود آوری برسند و پولشان چند برابر شود حال آنکه دیدن این مغازه های خالی هم در یک مجتمع خوشایند نیست و نماد رکود آن بازار است که بر ذهن مشتری اثر منفی می گذارد. با وجود چنین بازارهای زیبا و مدرن در سطح شهر، هنوز درآمد بازارهی قدیمی مثل بازار وکیل و شاهچراغ و مشیر فاطمی و سینما سعدی و.. بیشتر از بازارهای شیک جدید است که این جای تامل دارد.

 آقای جوانی که در یکی از این مجتمع ها به کسب مشغول است می گوید: من تا به حال در سه مجتمع مختلف شیراز مغازه اجاره کرده ام اما نتیجه دلخواه را نگرفته ام. خیلی ها شرایط من را دارند و وضعیت بازار مخصوصا برای تازه کارها رضایت بخش نیست و این بخاطر بی تجربگی نیست. من برای این مغازه دوازده متری باید ماهی چهار میلیون بپردازم، حالا شما فکر کنید که روزانه چند عدد شال و روسری باید بفروشم تا کرایه مغازه ام در بیاید،درآمد که دیگر جای خود دارد!!خرید ملک تجاری هم از عهده ام خارج است،با این تفاسیر باید اجناس ارزان را گران بفروشم و حتی خودم می دانم یک روسری که من سی هزار تومان به مشتری می دهم در مناطق ارزان شهر پانزده هزار تومان بیشتر نیست،اما مجبورم.

 مغازه دار دیگری می گوید تنها درآمد مطلوب ما در زمان های خاص از سال مثل اسفند یا تابستان است که از شهرستان های فارس یا استان های اطراف مردم برای خرید به شیراز می آیند و ما باید در این پروسه زمانی تلاشمان را بیشتر کنیم تا در ماههای دیگر سال کم نیاوریم. کاسب بودن این روزها پر استرس ترین شغل در جامعه است و باور کنید یک جراح مغز و قلب هم در طول جراحی خیالش از ما آسوده تر است! وقتی تعداد مغازه ها با جمعیت همخوانی نداشته باشد نه تنها بیشتر شدن آنها رقابت و رفاه شهروندان را بیشتر نمی کند بلکه باعث رکود و ورشکستگی هم می شود. “اقتصاد” احتیاج به محاسبات دقیق و کارشناسی عمیق دارد و آجر روی هم چیدن و بالا رفتن نماد پیشرفت نیست. اما حالا که این مجتمع ها و پاساژها ساخته شده،چاره چیست تا از این حالت رکود در بیاید؟ شاید تخصصی کردن بازارها و کارشناسی نیازهای جدید مردم و ایجاد مشاغل جدید بتواند راه حل اصلی باشد. بسیاری از شهروندان اعتقاد دارند بازار شیراز دچار پراکندگی است و ما باید برای خرید یک وسیله خاص در همه ی شهر بچرخیم. اگر هر کدام از این پاساژها یا مجتمع ها را اختصاصی کنند هم کاسب سود بیشتری خواهد کرد و هم مشتری آواره نخواهد شد. خانمی می گفت اکثر خریدهای دلخواه من اتفاقی و شانسی است. اکثر وقت ها که به قصد خرید به بازار می آیم آنچه می خواهم پیدا نمی کنم و چقدر هزینه برای رفت و آمد می دهم و در نهایت از روی اجبار و خستگی یک چیز می خرم و کلافه بر می گردم. اینکه سلیقه بازار با سلیقه مشتری همخوانی دارد یا نه بحثی جداست اما اگر من به عنوان یک مشتری بدانم فلان مجتمع تخصصی برای کفش است مجبور نخواهم شد برای یک جفت کفش از صدرا تا شاهچراغ را بگردم!

 یکی از مشکلات دیگر که شهروندان را آزار می دهد مشکل ترافیکی است که بعضی از مجتمع هایی که در جای پر تردد هستند، ایجاد می کنند. البته به این ها باید به مجتمع خاصی هم اشاره کرد که نیمه کاره رها شده و فقط برای مردم مزاحمت ترافیکی دارد و معلوم نیست برای آن چاره ای اندیشیده اند یا نه!

 شاید بهتر بود سازندگان مجتمع ها کمبودهای شهر را در نظر می گرفتند و با تعامل با مسئولین و در نظر گرفتن سلیقه و نیاز مردم به ساخت و سازهای دیگری می پرداختند چون شیراز کمبودها و دغدغه های دیگری هم دارد. مثلا یکی از همین مجتمع ها می توانست یک پارک آبی باشد. یا یک مجتمع فرهنگی-هنری داشته باشیم که مجموعه ای از سینماهای کوچک با فیلمهای مختلف، سالن های تئاتر،بازارهای صنایع دستی،انجمنهای ادبی،گالری های مختلف هنری و آموزشگاه ها و کارگاههای خصوصی هنر و فرهنگ باشد.تا این زمان شیراز یک شهربازی کامل و استاندارد و یا مجتمع بزرگ تفریحی قابل قبول مردم نذاشته، آیا سود آوری این ها کمتر از مجتمع های تجاری است؟ اگر مسئولین سعی کنند بامردم رایزنی بیشتری داشته باشند و برای شهری مثل شیراز که قطب توریستی کشور است به ایده های جدید تر توجه کنند مطمئنا تغییرات چشمگیری بوجود می آید و شهر از هر لحاظ پویاتر و موفق تر خواهد بود.

سردبیر

See author's posts