چه روزپدری دارند پدران لاله های سرخ این تاریخ /فدای چشمان خیس درون قابت

خبر پارسی – عبدالصمد ابراهیمی – نعره غریبانه خاطراتی که یاغی شده اند بر پیکر دیده ای که مسخ قاب عکس بالای مزار است شلاق می زند.

پسر به قد وبالای خاکی پدر که زیر لبخندی به رنگ ایثار خودنمایی می کند زل زده وبر محاسنش دست می کشد. روز پدر روز رویاهای غایب پسر وبابای غایب از نظر است.

عادت کرده که چنین روزی را برمزار بابا سرکند. شاخه گلی را به دست بگیرد و زیر پرپرکردن گلبرگ هایش درد دل کند. با او، با بابایی که معصومانه درون قاب عکس می خندد وگریه می کند ودلتنگ می شود ودست بر سر فرزند می کشد نجواها دارد.

…..سلام پسرم. چشم به راهت بودم.می دانستم می آیی هرچند نیامده هم عزیزی.خودت گلی،چرا زحمت کشیدی. زیر لب داری بازهم زمزمه می کنی. چه می گویی پسرم؟نگران التهاب پر از بغض چشمانت هستم. بلندتر بگو. سرت را روی شانه ام بگذار.این همه پریشانی ات پریشانم می کند.

….سلام بابا.مادر می خواست بیاید اما نتوانست. از خدا که پنهان نیست از تو هم البته نباید پنهان باشد، درد پاهایش شدت گرفته. من می دانم. خودت هم می دانی اما گفت: تو تنها برو. بگذار روزپدر،تو با بابایت خلوت کنی. تابلو بود بهانه آورده.من که باور نکردم تو وباورت را به خودت می سپارم.

….پسرم، یک بار دیگر دستت را بر سنگ مزارم بکش.چرا؟چرا این قدر زبر شده است؟پنهانشان نکن.دستت را جلو بیاور.خراش های کف دستت دلم را خراش می دهد. کدام زخم روزگار صیقل کف دستت را مخدوش کرده است؟ تو چه می کنی؟آخرین واحد درسی ات پاس شد؟بیاور دستانت را تا برآنها بوسه بزنم.

…بالاخره فارغ التحصیل شدم. راستی بابا، شنیدی برخی هم دوره های دانشگاهم چه می گفتند؟می گویند من با سهمیه شهدا وارد دانشگاه شده ام. چه ساده اند این ها؟ معامله دوسر باختی است که پدرت را بدهی ومدرک حتی دکترای فوق تخصصی بگیری . یک سرانگشت نوازشگر تو که میان موهای کودکی ام به بازی گرفته شود چندین مدرک را می ارزد.نمی فهمند. نمی خواهند بفهمند.

…گفتم فارغ التحصیل شدم اما چه فایده هنور ناچارم پیش استادمحمود صافکار کار کنم.بیماری مادر، خرج تحصیل خواهرم فاطمه،مخارج خودم وزندگی همه وهمه باعث شده تا دیر وقت در کارگاه بمانم. چیزی نیست بابا.باید برای زندگی تلاش کرد.این را خودت به من یاد دادی.تو نگران نباش. دیروز صدای صاحبخانه از سر کوچه شنیده می شد. همسایه ها ازپشت پنجره نگاه می کردند.سخت بود برایم. چندروزی اجاره خانه عقب افتاده بود. می دانم صدایش از بین آن همه گوش در این شهردرندشت، دربست آمد وبه گوش تو فرو رفت.شنیدی خودت، من دیگر چه بگویم.

….پسرم روزگار همین است. آمده بودی به من تبریک بگویی.بشکن این بغض نگاهت را. صدای زخمی ات را چه مرهی بگذارم؟

….بابا،سنگ مزارت چرا خیس است؟ داری گریه می کنی؟آمده بودم تبریکی بگویم وبروم.تولد مولاست.روز توست.دست خالی اگر آمده ام شرمنده ام.حقوق برج قبل ته کشید.فدای چشمان خیس درون قابت. بیا تا آرزوهایم را بغل کنم.بیا به صورت آرزوهایم بوسه بزنم.بابای درون قاب عکس،اینجا چه قدر آرامش برقرار است. راستی ایثار را با نرخ تورم چند حساب می کنی؟ خوش به حالت.بگذار اعتراف کنم.به قولنامه خانه ات به صاحبخانه ات وبه همه چیزت حسودی ام می شود. بالای قولنامه ات بی هیچ توضیح وتفسیری نوشته اند«ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله اموات بل احیاءُ عند ربهم یرزقون».این یعنی اقامت در منزل بهترین صاحب خانه دنیا.اینجا بلور دلتان را بهایی نیست. دارم می روم. دعایم کن بابا!

…خداحافظ پسرم.ممنون!

کمی آن سوتر دختری برمزار شهیدی که گویا همرزم بابای مفقودالاثرش بوده دارد شعری را زمزمه می کند:ای پیش پرواز کبوتر های زخمی/بابای مفقودالاثر، بابای زخمی/دور از تو سهم دختر از این هفته هم پر/پس کی؟ کی از حال و هوای خانه غم پر؟/تا یاد دارم برگی از تاریخ بودی/یک قاب چوبی روی دست میخ بودی/توی کتابم هر چه بابا آب می داد/مادر نشانم عکس توی قاب می داد/اینجا کنار قاب عکست جان سپردم/از بس که از این هفته ها سرکوفت خوردم/من بیست سالم شد هنوزم توی قابی ؟!/خوب یک تکانی لااقل مرد حسابی!/یک بار هم از گیرودار قاب رد شو/از سیم های خاردار قاب رد شو/برگرد تنها یک بغل بابای من باش/ها ! یک بغل برگرد تنها جای من باش/شاید تو هم شرمنده ی یک مشت خاکی/جا مانده ای در ماجرای بی پلاکی/عیبی ندارد خاک هم باشی قبول است/یک چفیه و یک ساک هم باشی قبول است/ای دست هایت آرزوی دست هایم/ناز و ادایم مانده روی دستهایم/تنها تلاشش انتظار است و سکوت است/پروانه ای که توی تار عنکبوت است/امشب عروسی می کنم جای تو خالی/پای قباله جای امضای تو خالی/ای عکس هایت روی زخم دل نمک پاش/یک بار هم بابای معلوم الاثر باش.

چه روزپدری دارند پدران لاله های سرخ این تاریخ.تاریخ نویسانی که تاریخ را شرمنده کردند.یادشان سبز.

سردبیر

See author's posts