خبر پارسی – عبدالکاظم دریساوی :در دنیای پیچ در پیچ سیاست آنجا که جنگ به مثابه مرگبارترین شیوه اعمال آن به دنبال “بهانه ای برای توقف و تسکین ” می گردد،گاه شعر و هنر و ورزش با نهیب ها و جذابیت های خود به میدان می آیند تا بخشی از دردها و رنج های انسانی راتسکین و کاهش دهند.حالا فوتبال به یاری مردم سوریه آمده ا تا فقط کمی تا قسمتی از ویرانی های جنگ تحمیل شده به این مردم را تسکین و در آن سوی میدان نیز امید مردم را نوازش دهد .
” ما برای غرور و وحدت کشور و امیدهای مردممان به زندگی تلاش می کنیم . مردمی که سال ها در رنج و دربه دری و از دست دادن عزیزان خود آسیب های بسیار دیده اند .”این جملات ایمن حکیم سرمربی تیم ملی سوریه پس از پیروزی در برابر ازبکستان بود که در مصاحبه پایان بازی بغضش به وسعت آلام و رنج های مردم سوریه ترکید و گریه امانش نداد . فوتبال در کنار پایداری مردم امیدها را به سوریه بازگردانده است تا به خیره سران دنیای سیاست بگوید جنگ هیچ گاه راه حل خوبی برای ادامه زندگی و تثبیت شادی و امید نبوده است . آیا فوتبال خواهد توانست که وحدت تیمی خود را به اتحاد ملی وسیاسی سوریه تسری و تعمیم دهد ؟! باید منتظر ماند و دید .
چشمان امیدوار و لبخندهای کودکان و نوجوانان سوری آواره در اردوگاه های اردن وسراسر سوریه الزامات زندگی را به سیاست نشان داده و صلح و وحدت سرزمین و اتحاد مردم و نوسازی را طلب کرده است . تیم ملی سوریه با ارائه بازی های غرور آفرین و کسب پیروزی در برابر قطر سرنوشت صعود را به” آخرین دیدار” کشانده و امیدها را همچنان حفظ کرده است. در فوتبال هیچ نتیجه ای از قبل قابل پیش بینی نیست “ما اراده کرده ایم که برای شاد کردن مردم میهنمان با تمام عزم واراده مان در آخرین دیدار حریف قدرتمند خود را شکست دهیم .” این دیدگاه و عزم و بینش بسیار ارزشمند و درس آموز است حتی اگر تیم ملی سوریه به جام جهانی روسیه صعود نکند !
