خبر پارسی – دکتر امید رضائى* -مشت می کوبیم بر در …
در دو روز ،دو نامه
اولى احضارِ رزیدنت هاى پاتولوژى به کمیته انضباطى
دومى نامه دانشگاهِ علوم پزشکی شیراز مبنى بر عدم تسویه حساب با نیرویی که تعهدش تمام شده تا زمان ورود نیروى جدیدى که چند ماه بعد مى آید ..
فضاى مجازى و گروه هاى تلگرام پُر از اعتراضِ خودمان است که صدایش را فقط خودمان می شنویم .
به نظر می رسد ،مشکل بزرگِ نارضایتى صنفى پزشکان امروز این است که صدایشان راهى به بیرون ندارد .
نه خبرنگارانِ هوشیارِ دلسوز وجود دارد که بداند قسمتى از آن مطالبى که در سال ١۴٠۶ ( ده سال دیگر ) در خبرگزارى ها به عنوانِ اشتباهاتِ پزشکى می نویسد حاصل بى توجهیش به فریادِ اعتراضِ امروزِ پاتولوژیست هاست و نه قشرِ متوسطِ تحصیل کرده امروزِ ایران- که از شرایطِ شغلى خود ناراضیست -نسبت به پزشکان همدلى دارد ،تو گویى ویران شدنِ عظمت رشته هاى فنّى به دلیل عملکرد پزشکان در سیستم درمان است.
آخرین جایى که می تواند حداقل ارتباطِ خود را با جامعه مطبوعات با برگزارى نشست هاىِ منظم مطبوعاتى تقویت کند و اوضاع وخیم را برایشان توضیح دهد ، سازمانِ نظام پزشکى است . عجبا که از دیوارى که به آن مشت کوبیدیم ، صدایى خارج شد اما از ایشان در بزنگاه هاىِ چند سال گذشته جز چند نامه و چند امضا الکترونیک بى خاصیت ،صدایى بلند نشد .
حاصل حملاتِ رسانه اى چند سال گذشته ، از در حاشیه و ١۶٩٠ و اعلامِ درامدهاى نجومى و بخیه خمینى شهر ،
سپیدپوشانِ خسته و نا امیدى هستندکه می کوشند به جامعه اعلام کنند بخش زیادى از اعتراض هایشان براى سلامت مردم در آینده است اما صدایشان نه خریدارى و نه پژواکى جز در میانِ خودشان.
