خبر پارسی – عبدالکاظم دریساوی -به خیال سرگشته وروح پریشانشان می نگرم ده ها مادر داغدیده و پدر در هم شکسته را می گویم .همان خانواده هایی که با هزار امید و آرزو فرزند را به عرصه رسانده اند اما در یک چشم به هم زدنی ثمره زندگیشان به دیار فنا و نیستی کوچ می کتد به ابدیت خاموش اما جان گداز .
تسلیت به خانواده های داغدار جوان از دست داده . واژگونی اتوبوس ها فاجعه ای کم نظیر در تصادفات جاده ای است . چه باید کرد ؟! آیا وقت آن فرا نرسیده که این فاجعه های غمبار کاهش اساسی یابند ؟ مشکل از رانندگان است یا از جاده ها یا از لاستیک های خارج از رده و غیر استاندارد یا ضعف در نظارت و کنترل های جاده ای است ؟…وقتی خو دمان را برای لحظاتی جای این خانواده ها قرار می دهیم تنمان می لرزد.از همکاران محترم در رسانه ها تقاضا دارم که از این فاجعه این بار به سادگی و در حد یک خبر نگذرند ….درد بزرگی است وقتی مادران و پدران این عزیزکرده های به خون خفته را با چشمانی اشکبار و روحی درهم شکسته و پریشان می بینی نمی توانی لحطات را دربی خیالی سپری کنی . آه از این غم بزرگ و اندوه جان فرسا و فراموش نشدنی غم از دست دادن فرزند ! آه. باورکنید دیگر حتا اعلام عزای عمومی در شهر شیراز یا استان فارس مرهمی بر آلام داغدید گان نیست. باور کنید که مرگِ بیش از بیست جوان رعنا درد کمی نیست .راهی باید یافت .
