Skip to content
خبر پارسی – حمیدرضا بیدخام – ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﻮﺩ .
ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﺴﺠﺪ ﻭﮐﯿﻞ ﺑﻮﺩ . ﺿﯿﺎﻓﺖ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﻭ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻭ ﺁﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺭﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﺍﻕ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩﯼ ﮐﺎشی ها می چرﺧﯿﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﺧﻮﺷﺮﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺯ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺜﻠﺜﯽ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺑﻮﺩ ﻣﯿﺒﺮﺩ . ﻃﺎق هاﯼ ﺿﺮﺑﯽ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﺘﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﻇﺮﯾﻒ ﺁﺟﺮﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﮐﺰﺵ ﻟﻮﺳﺘﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺎﺷﮑﻮﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺮﯾﺪﻥ ﮐﻔﺘﺮﻫﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ .
ﭼﻬﺎﺭ ﻓﺼﻞ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ . ﺷﮑﻮﻩ ﺣﺎﻓﻆ ﻭ ﻭﻗﺎﺭ ﺳﻌﺪﯼ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻭﮐﯿﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻭ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺍﺩﻭﯾﻪ . ﺍﺭﮒ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﺮﯾﻤﺨﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﻭ ﺭﺍﯾﺤﻪ ﮔﯿﺞ ﯾﺎﺱ ﺑﻮﺩ . ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﮔﺮﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺸﻤﮏ ﺑﺮﻗﯽ ﻭ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﺮﻕ ﺑﯿﺪﻣﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺗﻤﺎﻡ نمی شد . ﺷﺎﻩ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﯾﺎﺭﺕ . ﺍﺳﺒﻬﺎﯼ ﺍﺑﻠﻖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺷﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﺮﺍﻕ . ﺑﺎﺯﯼ ﭘﻠﮏ ﺑﻨﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺎﯾﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﯼ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﯿﺮﻫﺎﯼ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺮﻕ . کفش هاﯼ ﻭﺭﻧﯽ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺍﺗﻮ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﯾﮏ ﮐﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺳﺮﻣﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺩﮔﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﺍﻕ ﺯﺭﺩ ﺭﻧﮓ ﻭ ﮐﻼﻩ ﮐﺎﺳﮑﺖ ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﻟﺒﻪ ﻣﺸﮑﯽ ﺑﻮﺩ . شب هاﯼ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﺎﻡ ﻭ ﺷﺰﻡ ﺑﻮﺩ . شب هاﯼ ﭼﺮﺥ ﻭ ﻓﻠﮏ ﻭ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﭘﺎﺭﮎ ﺑﻮﺩ ﻭ شب ها ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﺕ می برﺩ . ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﭘﺮمی ﺸﺪ . ﮔﺎم هاﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﮐﺞ ﻧمی رﻓﺖ . ﺩست هاﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﮏ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺭﺍ می گرﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻨﺖ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﮐﻼﻫﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺟﺪﺍ ﻧمی ﺸﺪ .
ﻃﺒﻘﻪ ﺩﻭﻡ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﺍﺳﺘﯿﺠﺎﺭﯼ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﮔﻠﺪﺍﻧﻬﺎﯼ ﺍﻃﻠﺴﯽ ﻭ ﯾﺎﺱ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺭﺍﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﻃﺒﻘﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﻣﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ . ﺷﯿﺮﺍﺯﯼ ﺍﺻﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﯿﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ . ﮐﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺑﯽ ﺣﺪﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﻣﻠﮏ ﺍﺳﺘﯿﺠﺎﺭﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍ ﺑﺨﺮﺩ . ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ .
ﻓﺮﻭﻍ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ . ﺩﺧﺘﺮﯼ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺗﯿﺮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﺐ . ﮐﻮﺩﮐﺴﺘﺎﻥ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻭﻥ ﻓﻮﻟﮑﺲ ﻭﺍﮔﻦ ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮓ ﮐﻪ ﺩﺭﺵ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺸﻮﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ می خندﯾﺪﯾﻢ . ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻕ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﺍﻭ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ . ﺍﺗﺎﻗﺶ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﯼ ﻭ ﺍﺳﻔﻨﺠﯽ ﻭ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﭼﺎﻗﭽﻮﻝ ﻭ ﺷﻠﯿﺘﻪ ﻭ ﮐﯿﻒ ﻭ ﮐﻔﺶ ﻭ ﮔﺎﻟﺶ ﻭﺻﻨﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻭ ﮔﻠﻮﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﻟﻨﮕﻮ ﻭ ﺗﻞ ﻭ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ . ﺍﯾﻨﻘﺪﺭﻋﺮﻭﺳﮏ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ می گرﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﺵ ﻣﯿﺒﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﯾﮏ ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺍﺭﺩ .؟ !
ﺩﺭﺍﺗﺎﻕ ﻓﺮﻭﻍ ﺍﺯ ﭼﺎﻗﻮ ﻭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻭ ﺭﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﯿﺦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻫﺮﭼﯿﺰ ﺗﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺛﺮﯼ ﻧﺒﻮﺩ ! ﭘﺪﺭﻣﯿﮕﻔﺖ : ﻓﺮﻭﻍ ﻣﺮﯾﻀﻪ ! ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺯﺧﻤﯽ ﺑﺸﻪ . ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﺎﯾﯿﺶ ﺧﻮﻥ ﺑﯿﺎﺩ . ﺍﮔﻪ ﺯﺧﻤﯽ ﺷﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯿﯿﺎﺩ !. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﺍﻇﺒﺶ ﺑﺎﺷﯽ . ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﺍﺯﺵ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﮐﻨﯽ . ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻏﺮﻭﺭ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻡ .
ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﮔﻮﯾﯽ .ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺵ ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﯾﮏ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﮐﻮﭼﻪ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮﺩ . ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﻫﯿﻢ . ﻟﺒﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻄﺮﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺍﺵ ﻓﺮﻭﻍ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ . ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﺳﯿﺎﻫﺶ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ . ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﻣﯿﺎﻣﺪ . ﭘﺪﺭﻭ ﻣﺎﺩﺭﻫﺎ ﮔﺮﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪﻧﺪ . ﻧﺴﯿﻢ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﻣﯿﺎﻣﺪ . ﻧﺦ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﻞ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ . ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻌﺎﺭﻓﺶ ﮐﺮﺩﻡ . ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮﻗﯽ ﺯﺩ ﻭ ﻗﺮﻗﺮﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ . ﺗﻤﺎﻡ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﺪ . ﺑﺎﺭﻗﺺ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ . ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ . ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻧﺸﺴﺖ . ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ . ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎ ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ . ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﻭﻍ ﺑﻮﺩﻡ . ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻡ . ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺯﯾﺮﺳﺮﻡ ﺑﻮﺩ . ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺍﻍ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﺍ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .
ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺑﺎﺩ ﺗﻨﺪﯼ ﻭﺯﯾﺪ . ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﻗﺎﺑﯿﺪ ﻭ ﺑﺮﺩ . ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺑﻠﻨﺪﺵ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺭﯾﺨﺖ . ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ . ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻭﻍ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎ ﺭﻓﺘﻢ ﭘﺮﯾﺪﻡ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩﻡ . …………
ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﮐﺠﺎﯾﯽ ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﯼ ؟ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ . ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺸﻮﺩﻩ ﺍﻡ . ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﺯﯾﺒﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ . می ترﺳﻢ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮐﻢ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ .می ترﺳﻢﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻭﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯽ .می ترﺳﻢ ﺑﺎﺩ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﻋﻄﺮ ﮔﯿﺴﻮﯾﺖ ﮔﻢ ﺷﻮﺩ .
می ترﺳﻢ………
