مادری برای مردم یک شهر! /قدر دانی مردم زرقان از یک ماما! /شورای شهر زرقان خیابانی را به نام خانم عطارزاده کند

پایگاه خبری تحلیلی زرقون – مسجد جامع نو زرقان عصر یک روز سرد زمستانی میزبان مردمی بود که گردهم آمده بودند تا قدرشناس بانویی باشند که عمری در راه اعتلاء و امنیت بهداشتی شهرشانکوشید.
همه آمده بودند برای بزرگداشت زنی که در سخت ترین لحظات زندگی مادران زرقانی، چشم روی هم نگذاشت تا آنان را به نیوشیدن صدای گریه نوزادی سالم مهمان کند و چه اجاق خانه هایی که به همت او روشن شد!
مامائی که بیش از ۵۰ سال از بهترین روزهای عمرش، محرَم بسیاری از مادران زرقانی بود و بی منت برای توسعه بهداشتی این شهر تلاش کرد و حتی در دوران بازنشستگی به عشق مردم زرقان، به خدمت بی منت خود ادامه داد.

همه جوانان و حالا بسیاری از میانسالان زرقان را فرزند خود خطاب می کرد

بانو «ایراندخت عطارزاده»، در سال ۱۳۱۵ در شهر فسا متولد شد، او که از سن ۷ سالگی با خانواده اش در شیراز سکونت کرده بود، پس از گذراندن تحصیلات ابتدائی و متوسطه، مدرک مامائی خود را از بیمارستان سعدی شیراز اخذ نمود.

محل خدمتش پس از استخدام در وزارت بهداری را شهر زرقان ۲۵ کیلومتری شمال شیراز تعیین کردند. در سال ۱۳۳۷ به زرقان آمد تا با تجربیات علمی خود و با استفاده از شیوه های نوین مامایی جایگزین قابله های محلی و سنتی شود.

او پس از ورود به زرقان در ساختمان بهداری قدیم شهر واقع در خیابان شهید رضازاده مشغول به کار شد؛ در حالی که مسئولیت تأمین معاش خانواده ۹ نفره اش نیز بر عهده داشت.

اهالی زرقان به خوبی به یاد دارند که این بانوی گمنام و فداکار، مراقبت های ویژه دوران بارداری مادران زرقانی را به دقت تحت کنترل داشت و زمان وضع حمل زنان و در هر ساعتی از شبانه روز که به منزل مرحوم حاج شکراله بوستانی(موسس اولین داروخانه در زرقان) که بانو عطارزاده در آن سکونت داشت، مراجعه می کردند، با تأیید حاج شکراله همراه آنان به خانه شان می رفت تا نوزادی را به دنیا آورد.

عطارزاده در انجام این وظیفه و در برخی اوقات ۳ شبانه روز بر بالین مادران باردار می ماند تا کودکی سالم را به آغوش مادرش میهمان کرده و خانواده ای را شاکر ایزد یکتا کند.

در برابر این خدمت نیز هر خانواده ای در حد توان مالی خود از زحماتش قدردانی می کرد و در بسیاری از موارد از خانواده های بی بضاعت حق الزحمه ای دریافت نمی کرد.

تلاش های خانم عطارزاده به زایمان ختم نمی شد؛ او دستگیر مادرانی بود که در دوران بارداری و پس از آن جز قوت نان چیزی نداشتند، برایشان گوشت و میوه و دارو و… می خرید، تا سختی های دوران بارداری و شیردهی را بر مادران آسان کند.

کسی که عبادتش را هرگز فراموش نمی کرد و بالاترین عبادت خود را خدمت به مردم می دانست. عطارزاده همه جوانان زرقان را فرزند خود خطاب می کرد و با لهجه شیرینش می گفت: « تو هم بچه خودم هستیا! » در حالی که همه عمر مجرد ماند.

شوخ طبعی و بذله گوئی هایش همچون همه مهربانی هایش برای اهالی زرقان خاطره شد و او همیشه عضوی از خانواده های زرقانی بود. اهالی شهر هر زمان او را در کوچه و خیابان می دیدند، به خانه خود دعوتش کرده و برای ساعتی میزبانش می شدند.

پس از بازنشستگی به دلیل ارتباط نزدیک و صمیمی اش با زنان زرقانی دست از خدمت نکشید و در مطب ۲ تن از پزشکان، دستیاری شان را بر عهده گرفت.

این بانوی بزرگ بامداد ۲۶ دیماه ۹۲ و پس از تحمل دوران سخت بیماری رماتیسم در منزل مسکونی خود دعوت حق را لبیک گفت و در آرامستان دارالرحمه شیراز، قطعه ۲۴، ردیف ۴ به خاک سپرده شد.

نامگذاری خیابانی در زرقان می تواند کمترین قدرشناسی در برابر ۵۰ سال خدمت این بانوی بزرگ باشد که عمرش را صرف سلامت و بهداشت مردم شهر کرد.

با سپاس از همه کسانی که در آئین ختم و بزرگداشت وی در زرقان حضور یافته و نیز آقایان: لطف اله بوستانی، سعید بوستانی و محمد قائدشرف که در تهیه این مطلب ما را یاری نمودند.

سردبیر

See author's posts