اکبر نحوی چراغِ بی بدیل دانشکده ادبیات دانشگاه شیراز بود
کافی بود پای صحبتش بنشینی و دغدغه اش را برای سعدی و فردوسی و رودکی و تاریخ این سرزمین گوش کنی . شیرین زبانی و نکته سنجی اش در کنار خوش خویی و مهربانی اش وادارت می کرد تا آخرین حرف کلامش را نوش جان کنی.
وقار و آهستگی کلامش محصول سال ها مطالعه و دانش و تجربه و موانست با شاعران و ادیبانِ بزرگ این سرزمین بود.
دکتر اکبر نحوی دریایی از معرفت و قاموس فاخر ادبیات فارسی و چراغِ بی بدیل دانشکده ادبیات دانشگاه شیراز بود که در کمال ناباوری و در سن ۶۶ سالگی دچار سکته قلبی شد و با سفر به دیار سایه ها دوستداران ادبیات فارسی و تاریخ این سرزمین را در بهت و ماتم فرو برد.
او هم سعدی شناس برجسته ای بود و هم یکی از شاهنامه پژوهان برجسته چند ده سال اخیر بود.
تصحیح و توضیح «شیراز نامه» زرکوب شیرازی و «حیدر شیرازی در مراوده با خواجو» از او یک شیرازشناس هم ترسیم کرده تا دانشگاه شیراز که او را از لیسانس تا دکتری تربیت کرده بود این روزها به عزایش بنشیند.دانشگاه شیراز که عزادار شود انگار تمام شیراز عزادار است که دانشگاهِ مادر این دیار است.
استاد نحوی همسایگی دانشکده ادبیات با آرامگاه حافظ را سرمایه ای علمی و فرهنگی می دانست و از اینکه روزگاری در دولت احمدی نژاد تصمیم داشتند این دانشکده به کاربری تجاری تغییر دهند دلش گرفته بود و از اینکه استانداری فارس بخشی از این دانشکده را به فضای اداری خود تغییر داد شاکی بود و می گفت فضای دانشکده و دانشگاه فضایی برای تربیت دانشجوست نه فضایی اداری و پارکینگی برای کارمندان و مراجعه کنندگان استانداری.
استاد نحوی همچنین کتاب مشهور « مجمل اتواریخ و القصص» را تصحیح و منتشر کرد که روایت تاریخ عمومی جهان از آفرینش تا سال ۵۲۰ است.
روحش شاد،یادش مانا و راهش پررهرو باد.
