انسان موجودی اجتماعی است و در پیوند با دیگران می تواند به حیات خود ادامه دهد.شهر یک موجود زنده ،متشکل از شهروندان و شهرنشینان است.
ضرورت زندگی در شهر ایجاب می کند که ما به هم نوع خود و به عبارت بهتر به شهروندان و شهرنشینان توجه کنیم. توجه به شهروند ایجاب می کند که عناصر ارتباطی آن را هم در نظر بگیریم و مهمترین عنصر ارتباطی در بین دو شهروند، توجه به “دیالوگ” یا همان “گفت و گو” است.
گفت و گو هرچند کوتاه باعث می شود اولا با طرف مقابل ارتباط بگیریم و به سئوالات یا سوءتفاهم او پایان دهیم،ثانیا خشونت کلامی یا نوشتاری مخاطب خود را به میزان بسیار زیادی پائین بیاوریم و او را به سمت پروژه صلح و یا اقناع سوق دهیم .
می دانیم که یکی از کارکردهای روابط عمومی تلاش برای انعطاف پذیری سازمان است و انعطاف پذیری میسر نمی شود مگر با گفت و گو.سالهاست که سازمان های پیشرو دست از تک گویی و مونولوگ برداشته و به گفت و گو و دیالوگ با مردم اهمیت بیشتری می دهند.درواقع دوره اینکه فقط مدیر حرف بزند و در سخنان او نشانی از نظرات مردم وجود نداشته باشد، گذشته است.
ارتباط درست و منطقی بین مدیر سازمان و مردم هنری است که روابط عمومی باید آن را به وجود بیاورد .
مخاطبین سازمان اغلب ذهنی پر از پرسش و روحیه ای طلبکارانه دارند و روابط عمومی وظیفه دارد مخاطب خود را با گفت و گوی منطقی اقناع کند.این گفت و گو یا می تواند رودرو و یا به شکل بحث در شبکه های اجتماعی باشد. روابط‌عمومی باید زمینه ترویج گفت‌وگوهای آزاد و تعامل صحیح اطلاعات را فراهم آورد.
سیر تاریخی روابط عمومی نشان می دهد که این حوزه از سازمان حوزه ای اخلاق گراست و ماهیت ذاتی آن بر فلسفه گفت و گو با مردم شکل گرفته است،بنابراین اشتباه بزرگی است که روابط عمومی همچنان بر طبل مونولوگ یا همان تبلیغات بکوبد و کارکرد خود را که کارکردی اخلاق گرایانه مبتنی بر گفت و گوست تغییر دهد و رویکردی اقتدارگرا با تکیه بر تک گویی و مونولوگ پیش بگیرد .
روابط عمومی باید تلاش کند تا سازمان را انعطاف پذیر کند. اخلاق در روابط عمومی یعنی عمل از طریق گفت و گو با مردم. اگر گفت و گو با مردم متوقف شودیعنی روابط عمومی متوقف شده است.
موضوع گفت و گو هر چه باشد،هدفش یکی است و آن دستیابی به وفاقی تفاهمی با روشی اقناعی و مبتنی بر خرد جمعی است.
احساس نیاز به مفاهمه یعنی شنیدن و یادگیری، توجه به عقل گرایی،پذیرش همدیگر و احترام متقابل .
بنابراین،گفت و گو یکی از عوامل و شاخص های اصلی توسعه فرهنگی است.هر موقع و هر جا راه های غیر فرهنگی و خشونت آمیز برخورد با مسائل (تک گویی و مونولوگ ) به بن بست رسید، گفت و گو به عنوان آلترناتیو همیشه مطرح بوده است و برای روابط عمومی ها همیشه بهترین گزینه روی میز گفت و گو است.
