احسان اکبر پور از معدود روزنامه نگاران استان است که برق گزارشش آدم را می گیرد!
خبر پارسی – یک پژوهشگر حوزه مطبوعات فارس معتقد است است:در آسیب شناسی مطبوعات محلی به یک مورد خیلی مهم بر می خوریم و آن نیروی انسانی متعهد،آگاه و باور مند است.
سیروس رومی که در بیست و ششمین نشست از سلسله نشست های تاریخ مطبوعات فارس با عنوان “روزنامه نگار در زوم” در تالار اندیشگاه مرکز اسناد و کتابخانه ملی فارس آثار احسان اکبر پور روزنامه نگار جوان روزنامه افسانه را نقد می کرد،نیروی انسانی را مهمترین عنصر روزنامه دانست و گفت: روزنامه های شیراز از نظر نیروی انسانی بسیار فقیر هستند چه به لحاظ کمی و چه به لحاظ کیفی.معتقدم روزنامه نگار خوب و جستجوگر بسیار کم داریم که اگر داشتیم جلسات روزنامه نگار در زوم را از دست نمی دادند و حریصانه پای صحبت منتقدین این نشست ها می آمدند و به آموخته های خود اضافه می کردند اما متاسفانه اینجا و در شیراز همه ما بیش از آنکه تشنه یادگیری باشیم شعار می دهیم!
این پیشکسوت مطبوعات فارس با بیان اینکه تاریخ مطبوعات ۱۲۰ ساله ما روزنامه های بسیار اما روزنامه نگاران کمی دیده گفت:یک زمانی در همین شیراز نشریات دانشجویی بسیار قدرتمندی ظاهر شدند که نیروهای خوبی هم تربیت کردند شاید بشود گفت بسیاری از روزنامه نگاران خوب ما حاصل نشریات دانشجویی اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد است اما امروز ۷ روزنامه داریم اما شاید ۷ روزنامه نگار شش دانگ نداشته باشیم حتا پا را فراتر از این می گذارم و می گویم روزنامه نگاری شیراز در این ۴۰ سال نتوانسته ۴۰ روزنامه نگار خوب و حرفه ای تربیت کند و یواش یواش داریم در تربیت روزنامه نگاران می مانیم اگر چه در شعر هم این فقر را داریم اما شعرای خوب ما از روزنامه نگاران خوب ما بیشتر است!
این پژوهشگر مطبوعات فارس با تمجید از قلم و نگاه احسان اکبر پور در روزنامه نگاری شیراز گفت: چند سال پیش یک جوانی را ستودم و گفتم آینده مطبوعات شیراز یک پدیده دارد و او کسی نیست جز احسان اکبر پور ؛یک روزنامه نگار بسیار خوب که زمان خودش را و مطبوعات رادرک می کندو به یک مخاطب شناسی حسی خوبی رسیده است.
رومی با بیان اینکه احسان اکبر پور شعر و داستان را می شناسد و از این شناخت در نوشتن گزارش خوب بهره می گیرد گفت: او در حال حاضر آچار فرانسه روزنامه افسانه است و این آچار فرانسه ها در مطبوعات مصیبت هستند!اگر روزنامه های ما در شیراز حرکت رو به جلو ندارند یکی از دلائل آن همین است که روزنامه نگاران خوب ما آچار فرانسه هستند!
این روزنامه نگار پیشکسوت دایره گزارش نویسی مطبوعات محلی را بسیار ضعیف دانست و گفت:گزارش نویسی مطبوعات محلی نه با ادبیات و نه با پیشرفت ها روز هماهنگ نیستند و همین موضوع باعث شده که رغبت خواندن بسیاری از گزارش ها را نداشته باشیم.برق گزارش باید مخاطب را بگیرد و امروز احسان اکبر پور از معدود روزنامه نگاران استان است که برق گزارشش آدم را می گیرد!
وی نگاه تیزبین و دقیق اکبر پور در گزارش نویسی را ستود و گفت:قلم او در گزارش نویسی آنقدر نرم است که خواننده تصور می کند یک فیلم مستند می بیند.گزارش اکبر پور گاهی مثل خواندن یک داستان خوب به شما حس خوبی می دهد و از خواندن آن خسته نمی شوی.او در برخی از گزارش های خود علی رغم اینکه از واژهای منفی استفاده می کند اما این واژه ها به گزارشش جان می دهند و آن را زیبا می کند.
پژوهشگر مطبوعات فارس در پایان با تمجید شخصیت پردازی گزارش های احسان اکبر پور گفت:او در آثار مطبوعاتی خود که در قالب گزارش عرضه می شوند،شعار نمی دهد بلکه به شما یک تصویر می دهد و تو را با یک واقعیت روبرو می کند.از شیوه های داستان نویسی نیز در گزارش خود به خوبی بهره می گیرد به صورتی که راوی را از سوم شخص به اول شخص تبیین می کند ونرم و هنرمندانه به سوم شخص برمی گردد.در پایان باید بگویم او در یکی از گزارش های خود تو را می برد به لجنزاری که پر از بوی تعفن است و این بوی تعفن را در تمام شهر گل و بلبل منتشر می کند اگر یک کارکرد گزارش استشمام بوی تعفن در لایه های زیرین جامعه باشد،اکبر پور این کار را به خوبی انجام می دهد.
گزارشگر خوب بیشتر از آنکه نیازمند ادبیات باشد، نیازمند اطلاعات جدید و بیان حرف های نو است
سردبیر ایسنا در استان فارس بر این باور است که خلاء گزارش نویسی در مطبوعات ما جدی است و اگر چاره ای نیندیشیم، تعداد مخاطبان خصوصا در بخش رسانه‌های مکتوب بیش از آنچه اکنون دچار آن هستیم، گریبانمان را خواهد گرفت.
علی محمد پشوتن سردبیر خبرگزاری دانشجویان ایران نیز در نشست نقد آثار احسان اکبر پور ، با تمجید از روزنامه افسانه و ساختار حرفه ای آن در مطبوعات شیراز گفت: روزنامه نگارانی که در روزنامه افسانه تربیت شدند، آینده مطبوعات شیراز را رقم می زنند و معتقدم احسان اکبر پور یکی از این روزنامه نگاران است.
این فعال رسانه ای گزارش را ستون اصلی روزنامه‌نگاری خواند و تاکید کرد: هر رسانه ای که گزارش خوب و گزارش نویس خوبی دارد، رسانه توانمندتری است و باید گفت امروز تفاوت بارز روزنامه ها با رسانه های شبکه های اجتماعی همین گزارش نویسی است.
به باور این روزنامه نگار با سابقه در حال حاضر گزارش نویسی نه تنها در روزنامه های چاپ شیراز بلکه در فضای رسانه ای ایران هم دوران فترت و افول را می‌گذراند و متاسفانه گاهی اوقات معدود گزارش هایی هم که در رسانه ها منتشر می شود، تهیه کننده آن، برخی از اصول شاخص گزارش‌نویسی را در بخش‌های مختلف، رعایت نمی‌کند.
او با اشاره به شیوه‌های مختلف گزارش‌نویسی، تاکید دارد گزارش‌گری که بخواهد “دانای کل داستانش باشد” اثر تولیدی او شاخص نخواهد بود.
این روزنامه‌نگار و منتقد با بیان اینکه استفاده از اول شخص، دوم شخص یا سوم شخص در تنظیم گزارش، شیوه‌هایی مرسوم است، گفت: استفاده از ضمیر من یا همان اول شخص، بیش از آنکه زوایای مختلف مد نظر گزارشگر را توصیف کند، به مخاطب این باور را القا خواهد کرد که تنها از دریچه‌ی نگاه او به مسائل نگریسته و آنها را تجزیه و تحلیل کند.
او در عین‌حال تاکید دارد که استفاده از ضمیر اول شخص توسط گزارشگران شناخته شده ایران و جهان، به دلیل شناختی که مخاطب از گزاشگر دارد، تاثیرگذار بوده و نمی‌توان در این موضوع از آن ایرادی گرفت.
پشوتن گزارش هایی را که از زاویه دید دوم شخص روایت می‌شود را گزارش هایی دشوار توصیف و اضافه کرد: در این نوع از گزارش روزنامه نگار باید بسیار توانمند بوده و دستش از مصاحبه، اطلاعات، آرشیوها و … پر باشد؛ قطعا گزارش‌هایی که با شیوه دوم شخص تنظیم شده، تاثیرگذاری قابل اعتنایی دارد.
او در عین‌حال شیوه استفاده از سوم شخص در گزارش‌ها را متدی متداولتر و راحت تر دانست و گفت: اگر گزارش‌ها از زاویه دید سوم شخص نوشته شود گزارشگر می‌تواند تاثیرگذاری بیشتری بر مخاطب داشته باشد.
این روزنامه نگار یکی از تفاوت‌های بین خبر و گزارش را در اثر بخشی گزارش دانست و گفت: گزارش باید مثل پتک و صاعقه عمل کند و ضربه‌ای سریع و اثرگذار بر مخاطب وارد کرده و برای مدت‌ها این اثر را حفظ کند.
او که اعتقاد دارد امروز رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران ایرانی پشت چراغ قرمز گزارش نویسی مانده اند! اصرار دارد که در روزنامه‌نگاری جهانی موضوعی به‌نام روزنامه‌نگاری چپ یا راست نداریم، بلکه روزنامه‌نگاری خوب و بد داریم و تفاوت بین این دو را شاخص‌هایی تعیین می‌کند. بخشی از روزنامه‌نگاری خوب و بد در گزارش‌نویسی و گزارش‌نویسان خلاصه می‌شود.
سردبیر ایسنا در استان فارس در تحلیل آثار احسان اکبر پور نیز گفت: اکبر پور بر خلاف بسیاری از روزنامه نگارانی که با تصویر ذهنی خود گزارش می نویسند در دل حوادث شهر حضور دارد و مثلا اگر می خواهد گزارش از شخص بنویسد می رود و یک نصف روزش را با او می گذراند، در حالی که بسیاری از روزنامه نگاران ما تصویر ذهنی خود را از آن شخص گزارش می کنند!
وی در عین حال اصرار اکبرپور را در استفاده از واژه های پر طمطراق، یک آسیب در گزارش نویسی او دانست و گفت: اگر بخواهیم جامعه را ببریم به سمت فرهیختگی، باید فرهیختگان ما با زبان ساده صحبت کنند و معتقدم گزارش با زبان ساده بیشتر جواب می دهد.
پشوتن با بیان اینکه روزنامه نگار و روزنامه نگاری درد دارند گفت: درد روزنامه نگار درد مردم است برای بیان درد مردم باید با زبان خود آنها بنویسیم و احسان اکبر پور اگر می خواهد از درد مردم بنویسد بهتر است که به زبان آنها نزدیک شود.
این روزنامه نگار با تاکید بر اینکه تمام گزارش ها مقدمه ادبی نمی خواهند گفت: گزارشگر خوب بیشتر از آنکه نیازمند ادبیات باشد، نیازمند اطلاعات جدید و بیان حرف های نو است.او شیفته اعداد و ارقام و تحلیل آنهاست و امیدوارم احسان اکبر پور که گزارش نویس خوبی است،به جای غرق شدن در واژه ها در اطلاعات تازه و داده های جدید آماری غرق شود.
روزنامه نگار خوب هرگز در یک محدوده جغرافیایی خاص نمی نویسد
در این جلسه همچنین فیض شریفی منتقد ادبی معاصر نیز با تمجید از قلم گزارش نویسی احسان اکبر پور گفت:اکبر پور گاهی اوقات مرز داستان و گزارش را می شکند و همین موضوع به نوشته اون جان می بخشد.
به اعتقاد این منتقد ادبی یک روزنامه نگار خوب هرگز در یک محدوده جغرافیایی خاص نمی نویسد ،بلکه او یک شخصیت جهانی است و خوشحالم که احسان اکبر پور نیز فقط از شیراز و فارس نمی نویسد بلکه گاهی با الهام از شخصیت های فرهنگی،ادبی معاصر سعی می کند به همشهریان خود آگاهی بخشد.
روزنامه نگار باید رسم گفت و گو و آئین زندگی را بیاموزد
پیمان بهادری مدیر مسئوول روزنامه افسانه نیز تصویر سازی را از ویژگی های خوب اکبر پور در گزارش های او دانست و گفت:احسان اکبر پور همان روز اولی که به دفتر روزنامه آمد و نمونه کارش را به من نشان داد فهمیدم دانش نوشتن را دارد ،قلم او کم کم پخته تر شد و یاد گرفت که با یک ذهن آرمانگرا نمی تواند دنیا را عوض کند،یاد گرفت که همه چیز را نمی شود تغییر داد و اگر نمی توانیم چیزی را تغییر دهیم اما می توانیم کنارش زندگی کنیم .
بهادری با بیان اینکه یک روزنامه نگار باید یک روایتگر باشد شاید یکی جایی روایت او را شنید گفت:احسان اکبر پور باید یاد بگیرد با قدرت سخت نرم صحبت کند. روزنامه نگار باید رسم گفت و گو و آئین زندگی را بیاموزد.معتقدم اکبر پور از روزنامه نگاران نسل آینده فارس در کشور خواهد بود.
تقویت فرهنگ بومی از جمله کارکردهای گزارش نویسی در مطبوعات محلی است
فرزاد صدری دبیر سلسله نشست های روزنامه نگار در زوم نیز در سخنانی کوتاه گزارش نویسی را یکی از بهترین کارکردهای مطبوعات برای توسعه دانست و گفت :مطبوعات محلی ظرفیت مهمی برای توسعه استان ها هستند و گزارش نویسی در این مطبوعات می تواند وضعیت مراکز استان ها را برای دولتمردان تبیین کند در این بین اگر گزارش روزنامه نگاران محلی گزارش خوب و دقیقی باشد،مشکلات و نارسایی های آن استان بهتر و بیشتر مشهود می شود و خوشحالم بگویم که احسان اکبر پور ازمهارت مهم تولیدا محتوا برای گزارش های خود برخوردار است.
صدری تقویت فرهنگ بومی را از دیگر کارکردهای گزارش نویسی در مطبوعات محلی دانست و گفت:اکبر پور به خوبی رویدادهای فرهنگی شیراز را رصد می کند و در جهت تقویت آن گام برمی دارد.
این روزنامه نگار در پایان به احسان اکبر پور توصیه کرد:اگر مشکلات و نارسایی های شیراز و فارس را در حوزه های فرهنگی و اجتماعی رصد می کند،کارکردها و رویدادهای مثبت این حوزه ها را نیز دقیق ببیند و برای تصمیم گیرندگان این حوزه ها ایجاد انگیزه کند.
اخلاق، منش و نگاه حرفه‌ای به روزنامه‌نگاری را استاد سیروس رومی به من آموخت
در پایان این نشست احسان اکبر پور نیز در سخنانی گفت: ابتدا باید از پیمان بهادری مدیر مسئوول محترم روزنامه افسانه که به من اعتماد کرد و فرصت روزنامه‌نگاربودن را در اختیارم گذاشت، سپاس‌گزاری کنم.
من روزنامه‌نگاری را از پیمان بهادری و محمدرضا نسب‌عبدالهی همکار خوبم در روزنامه افسانه فراگرفتم و به آنها مدیونم، و آنقدر خوش‌شانسم که از همان آغاز کارم در افسانه در کنار دبیر تحریریه‌ای خوش‌ذوق به نام دانیال طهماسبی‌نژاد بوده‌ام.
اخلاق، منش و نگاه حرفه‌ای به روزنامه‌نگاری را استاد سیروس رومی به من آموخت و من همچنان کارآموز ایشان هستم و از ایشان می‌‌آموزم.
استاد فیض شریفی از سال‌ها پیش و از زمان فعالیتم در نشریات دانشجویی، معلمی خوش‌فکر، دوستی صمیمی و مشوقی بزرگوار برایم بوده و افتخار می‌کنم که نخستین مطلبی که از من در روزنامه افسانه منتشر شد، مصاحبه‌ام با ایشان درباره مجموعه «شعر زمان ما» بود.
