ورزش همگانی را دریابید!/از ورزش همگانی تا اندوه اجتماعی
خبر پارسی -عبدالکاظم دریساوی – وقتی به آمار کشورهای اندوهگین جهان خیره می شوی کشور خود را در جایگاه مناسبی نمی بینی و دیدن این جایگاه تاعمق روح و روانت را می سوزاند.
“من از غمگین ترین جای جهان خاطره خوبی ندارم زیرا اندوه همیشه نومیدم کرده است و مرا با خود برده است به همانجایی که هیچ گاه تصورش را نمی کردم ” .این درد مشترک همه جوامعی است که به نشاط و امید اجتماعی بی توجه بوده یا ناتوان از برآورده کردنش بوده اند. چندی پیش مدیرکل توسعه ورزش های همگانی اعلام کرد ۸۰ درصد ایرانی ها حال ورزش و نرمش ندارند؟!
تنها ۲۱ درصد ایرانی ها ورزش خود خواسته و نه ورزش حرفه ای می کنند. بقیه دچار کم تحرکی هستند.
مدیرکل دفتر توسعه ورزش های همگانی وزارت ورزش در ادامه افزود: دلیل کم تحرکی و نپرداختن به ورزش در ایران ناشی از نبود انگیزه ورزش در مردم است. مردم حتی انگیزه ورزش در پارک ها و پارک محلات را هم ندارند. ورزشی که ما به مردم توصیه می کنیم می تواند به سود سلامت آنها و ایجاد نشاط باشد.
علل این کم تحرکی چیست؟چرا وزارت ورزش و جوانان تاکنون به این مهم توجهی نداشته است؟ آیا توجه به سلامت جسمی و روانی مردم نباید در دستور کار وزارت ورزش قرار گیرد؟ و ده ها سوال دیگر که می شود در این مورد طرح کرد. واقعیت این است که علاوه بر مشکل بیکاری و انواع گرفتاری ها ی زندگی می توان به موضوع نشستن پای ماهواره، گریز از خیابان و پناه بردن به امنیت خانه، غرق شدن در گوشی های تلفن همراه و… اشاره کرد. کم تحرکی بیش از هشتاد درصد از مردم نه تنها بر میزان غمگینی اجتماعی می افزاید بلکه توان جسمی و روحی را کاهش می دهد که آسیب پذیری ها را در مجموع افزایش می دهد .بنابراین باید از هم اکنون به فکر چاره بود و ضمن تشکیل کارگروه متخصص موصوع کم تحرکی اجتماعی را آسیب شناسی کرده و گروه های هدف نظیر کارگران وکارمندان و کشاورزان و دانش آموزان و دانشجویان و بازنشسته ها را اعم از زن و مرد تحت پوشش برنامه های ورزش همگانی ومفرح و اجباری قرار داد تا از این راه آرام آرام ضمن غلبه بر فقر حرکتی بر میزان نشاط اجتماعی افزوده شود و به غم و اندوه پیشرفت کرده و فراگیر اجتماعی نهیب زد.تنها جامعه با نشاط و سالم و شادو امیدوار است که می تواند انگیزه های تولید علمی و اقتصادی و فرهنگی را توسعه داده و به جایگاه پایدار برساند .در غیر این صورت ناتوانی و کم تحملی و افسردگی ونومیدی و غم چهره اجتماعی را در بر خواهد گرفت و…این همان زیان بزرگ و جبران ناپذیر است که همواره باید بدان توجه همیشگی داشت.
