تماشاگر سنگ پراند فوتبال شرم دروکرد
خبر پارسی – عبدالکاظم دریساوی – وقتی تصاویر مصدومان و چهره های خون آلود سنگ پرانی برخی تماشاگران دیدار تیمهای استقلال خوزستان و پرسپولیس تهران را می بینی اندوهی به وسعت همه شکوه و معصومیت از دست رفته فوتبال همه وجود و حافظه تاریخی ات را فرا می گیرد.
آن سالها که خوزستان با فوتبال زیبا و چشم نواز و تماشاگران صمیمی و فوتبال شناسش از میلیون ها چشم دلبری می کرد گویی زیر گردو غبار ایام پر تلاطم گم شده است.به تاریخ و گران شاپوری آبادان رجعت و تماشاگران شاهین و کارگر را خبرکنید. استاد نمکی با آن شاهینی که برفراز سر تماشاگران به پرواز در می اورد و برادران اردشیر که حرمت و هیجان استادیوم بودند.آه و افسوس که بارها باید دست به دامن نوستالژی شویم زیرا در این سال های پر افت و خیز بدیلی نیافته ایم .
به راستی این مصدومیت خون آلودفوتبال تکرار کدامین تاریخ است؟ آن یکی به دنبال ترویج ناسیونالیسم قومی است و این یکی شانه به شانه هولیگانیسم می زند!! حالا آن گزارشگر احساساتی را خبر کنید تا چشم در چشم میلیونها نفر چند کلامی درباره بهترین تماشاگران “البته “واقع بینانه سخن بگوید .وقتی در فوتبال کسب نتیجه به هر روش و با هربهایی به تنها معیار عمل و ارزش تبدیل و پیروزی مترادف با نوعی شایستگی بیمارگونه تعریف و تبلیغ و جهت داده می شود این فوتبال هیچ گاه رستگار نخواهد شد. بسیاری تحت تاثیر این درک غلط با نگاهی احساسی سخن گفته و رفتار می کنند .ریشه های این نوع عصبیت ها و رفتارهای خشمگینانه و آنی را در کجا باید دید و رصد کرد؟ آیا این نوع رفتارها بازتاب برخی تبعیض های اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی است؟یانه فوتبال و رسانه با همان نگاه رفع تکلیفی صرفا به برگزاری و پخش مسابقات فکر کرده و مسئولیت خود را تعریف کرده اند؟ پس چه شد آن همه شعار کار فرهنگی درباشگاه ها و ارتقا فرهنگ تماشاگران؟ ورزشگاه غدیر اهواز پنج شنبه خون دید و خون گریست وقتی که پسر چهره پدر را غرق در خون دید. آری یکبار دیگر تماشاگر سنگ پراند و فوتبال شرم درو کرد تا خون دل خوردن های کسانی که دغدغه مردم و فرهنگ مطلوب آنان را دارند بیش از پیش همگان را به فکر فرو ببرد.
حالا !درست همین حالا سر را باید بین دودست گرفت و به چهره های خون آلود برخی تماشاگران که برای تماشای شادی و تخلیه غم و اندوه زندگی و تنش هایش آمده بودند خیره شد و پدر خون آلود و فرزند مغموم ونگرانش رابارها مرور کردو راهی یافت تا فوتبال به جای عصبیت و تخریب واشک و خون سلامتی و شادی را پایدارترو شکوفاتر کند.
