خبر پارسی – امین جعفری – رسم و عادت همیشگی ام این است که داوری ها و یادآوری هایم را هر چند خلاصه اما خالص در مورد پدیده ها و اتفاق های پیرامونم روی برگ های خسته و بی طاقت تقویم رو میزی ام بنویسم تا بعد اگر مجالی دست داد، شعری، متنی، مقاله ای، نقدی برای آن خلاصه ی بسیار مهمی که نوشته ام، بنویسم.
معمولا هم این برگه ها از پایه های کوچک تقویم رومیزی کنده می شوند تا همراهم باشند که هر زمان آن مجال دلنشین نوشتن از راه رسید، نقشه ی راه نوشتن را فراموش نکنم.اما چند روز مهم همین تقویم که در تقویم ذهنم ریشه زده اند، همیشه سر جای خود می مانند چون احتیاج به یادآوری ندارند.
یکی از آن روزها هفدهم مرداد ماه است:
“روز خبرنگار”
این روز که از راه می رسد، چهره ی تک تک آن ها که با قلم ها و قدم هایشان روزهایم را سرشار از حس خوب در مدار اطلاع بودن کرده اند، از کوچه های ذهنم عبور می کند. آنها یک سال در سرما و گرمای اقلیم ها قلم می زنند تا ما بخوانیم و بدانیم و ما هر سال منتظر می مانیم تا هفدهم مرداد از راه برسد و کلاه ارادت و احترام به تلاش های سخاوتمندانه آنها از سر برداریم.
این تصویر که بخشی از نتیجه ی مرور چهره های کسانی ست که در آستانه هفدهم مرداد امسال از ذهنم عبور کرده اند و در قلبم احساس کرده ام که باید احترام آن ها را پاس بدارم . یقیناً برادران دیگری هم دارم که همین حالا افسوسم را بیشتر می کنند که چرا این قاب کوچکتر از حضور همه ی آنهاست و خواهرانی که در اقلیم قلم و در ساحت رسانه احترام همیشگی ام را برانگیخته اند و باید بر تصویری شبیه این تصویر ، شرحی بر شرحه های تلاش و کوشش سرشارشان می نوشتم اما خود آنها هم خوب می دانند که من در کجا زندگی می کنم.
این متن کوتاه را به احترام روزنامه نگاران، خبرنگاران، عکاسان خبری و اهالی رسانه ی استان و میهنم ایستاده نوشته ام و این روز عزیز را به همه ی عزیزانی که روزهایمان را سرشار از روشنایی کرده اند، تبریک عرض می کنم.
