نکته نظرات جالب شهروندان شیرازی پیرامون پل های عابر پیاده/یک نوازنده گیتار: پل عابر پیاده بهترین فضا برای ترویج موسیقی خیابانی و افزایش سرانه گالری های هنری است
خبر پارسی – فرزاد صدری – بشر از دیرباز به دنبال آسانترین راه برای رسیدن به هدفش یوده است. در عصر شتاب و هیجان امروز ، عصری که همه چیز بر محور سرعت می چرخد ، خبری از حوصله و شکیبائی نیست.
کوتاه ترین راه همیشه آسانترین راه برای رسیدن به مقصد نیست! گاهی راه های کوتاه برای رسیدن به هدف ما را برای همیشه از آن دور می کند!در این گزارش نمی خواهیم از فلسفه تعالی انسان سخن بگوییم.بحث ما در این گزارش چرایی استفاده نکردن از پل عابر پیاده به عنوان معبری مطمئن و نه لزوما کوتاه برای رسیدن به مقصد است،معبری که یقیناً آسانترین راه است چون کمترین خطر را برای عبور از عرض یک خیابان شلوغ دارد.معبری که می تواند هم به عابرین پیاده و هم به سرنشینان خودروها آرامش ببخشد و اضطراب را از آنها دور کند.اما به راستی چرا این اتفاق نمی افتد و چرا کمتر شهروندی از پل عابر پیاده به عنوان یک گذرگاه آرامبخش استفاده می کند؟
به نظر می رسد در شیرازبیش از ۸۰ پل هوایی وجود دارد که اغلب آنها پل پلکانی است و تنها ۴ پل آسانسور پلکان و ۳ پل به صورت مکانیزه وجود دارد .نکته ای که می تواند دلیل مهمی برای استفاده نکردن از پل عابر پیاده در شیراز باشد.نکته مهمی که البته همه دلیل بی استفاده ماندن پل های پلکانی در شیراز نیست.آنچه در نگاه برنامه ریزان شهری برای استفاده از پل عابر پیاده مغفول مانده،طراحی و معماری این سازه های فلزی است.چرا که یک طراحی خوب و زیبا می تواند حتی گوی رقابت را از پل های مکانیزه بگیرد و شهروندان را به استفاده از آنها ترغیب کند.
عابر پیاده اگر از محیط اطراف خود روح و شادابی بگیرد حاضر است وقت بیشتری صرف کند تا اینکه زودتر به مقصد برسد اما دست خالی!
در ادامه نظر چند شهروند شیرازی را در این رابطه گزینش کرده ایم.برای تهیه این گزارش اگرچه با شهروندان زیادی صحبت کردیم اما ترجیح دادیم بهترین نظرات شهروندان را برای مدیران و طراحان شهری انتخاب کنیم تا در تصمیم های آتی به این نظرات توجه بیشتری نشان دهند.
***
بیشتر کسانی که از پل عابر پیاده استفاده نمی کنند وقت گیر بودن آن را دلیل اصلی انصراف خود برای استفاده از پل می دانند. زهرا محمدی دانشجوی کامپیوتر می گوید:اغلب پل های عابر پیاده در شیراز پله های زیادی دارند و علاوه بر فرسایش زانو وقت شهروندان را به مقدار زیادی هدر می دهد به همین دلیل استفاده از پل عابر پیاده مقرون به صرفه نمی باشد!
به او می گویم پله های زیاد شاید دلیل موجهی باشد اما اگر شما بخواهید معطل عبور و مرور خودروها بمانید خیلی بیشتر از آنچه قرار است برای عبور از پل وقت وقت بگذارید معطل می شوید! می خندد و می گوید : البته این هم حرفی است اما نه در همه جا در بسیاری از مکان ها جانمایی پل های عابر پیاده مقرون به صرفه نیست چرا که تردد خودروها زیاد نیست و عبور و مرور آنها کسی را اذیت نمی کند و من فکر می کنم اندیشه های تجاری پشت احداث آن پل نهفته است نه انگیزه های اجتماعی و یا فرهنگی!
زهرا می گوید:در عصر ارتباطات و تکنولوژی له سر می بریم با یک جستجوی اینترنتی خواهیم دید که چقدر طراحی پل ها در فرهنگ سازی استفاده از این سازه می تواند موثر باشد.آیا واقعا طراحی پل های عابر پیاده در شیراز به شما این انگیزه را می دهد که برای عبور از عرض خیابان از آنها استفاده کنید؟ نه گلی نه رنگی و نه سیستم سرمایشی یا گرمایشی در پل های عابر پیاده ما وجود ندارد که در شهروند انگیزه استفاده از آن را بدهد.
به سراغ شهروند دیگری می رویم.مسعود عباسی یک گرافیست است که تحت هر شرایطی به قانون مقید می ماند.او می گوید:هدف از ایجاد هر سازه فلزی فقط تولید و یا استفاده ضرورت های اولیه ایجاد آن نیست امروز در دنیا به جنبه های دیگری از معماری و گرافیک سازه ها نیز توجه می شود که مهمترین آن زیبایی شناخنی و حتی معماری بیولوژیک سازه هاست به این معنا که در طراحی مثلا یک پل عابر پیاده علاوه بر آسایش جسمی شهروندان به نیازهای روحی او نیز توجه می شود و حتا او را به طبیعت پیوند می زند. این اتفاق نه در اروپا و یا آمریکا و یا کشورهای شرق دور که در همین تهران خودمان در منطقه عباس آباد هم حادث شده که اتفاقا الآن جزو نمادهای شهر تهران هم محسوب می شود.پلی سه طبقه که طراح آن خانم لیلا عراقیان است که یک سازه با طراحی ارگانیک و شبیه به درخت و کاملاً سازگار با محیط زیست و طبیعت است. با این توصیف چه کسی حاضر نیست از این پل عبور کند؟پلی که انتخاب اول مردم و جزو ۵ انتخاب برتر ۳۰۰ معمار برجسته جهان در مسابقه معمار شهری در سال ۲۰۱۵ شد. آیا واقعا نمی شود در شیراز که پایتخت فرهنگش می خوانند و با تمدن نسبتی باستانی دارد از ایده های نو در طراحی پل های عابر پیاده استفاده کرد؟
نمایی از پل طبیعت در تهران
نوشین یک عکاس آماتور است که وقت زیادی را صرف عکاسی در خیابان های شیراز می کند.او از زاویه دیگری به پل های عابر پیاده نگاه می کند.زاویه ای که احتمالا فقط از نگاه تیزبین یک عکاس دیده می شود.
نوشین می گوید: پل های عابر پیاده در شب اصلا زیبایی ندارند و بهتر است بگویم اصلا دیده نمی شوند! پل ها نه روشنایی کافی دارند و نه یک طراحی نور در خور توجه ای دارند.شب هنگام عبور از این پل ها حتا خطرناک تر از عبور از عرض خیابان است چون روشنایی ندارند و محل مناسبی برای مزاحمین خیابانی و جیب برهاست!
آخرین نفری که نظر او را منعکس می کنیم،امیر یک نوازنده ساز گیتار است.این جوان نیز بسته به علاقه خود از منظر یک هنرمند و یک شهروند فرهنگی به پل عابر پیاده نگاه می کند.
امیر می گوید: آغاز کردن معمولا سخت ترین بخش از هرچیز باارزشی است.می شود دست روی دست بگذارین و بیخیال شهر و شهروند باشیم و می شود به جای بیخیالی و مشاهده ویرانی آهسته شهر ذهن را طوفانی کرد و از همه فضاهای شهر استفاده بهینه داشت.به عنوان مثال چه ایرادی دارد همین پل های عابر پیاده را مکانی برای موسیقی خیابانی تلقی کنیم و اجراهایی از مکاتب مهم موسیقی دنیا داشته باشیم.با این کار ما به یک موجود بی جان به نام پل عابر پیاده روح می بخشیم و به او هویت می دهیم.فقط هم موسیقی نیست می شود از این پل ها به عنوان نمایشگاه های کوچک کتاب و یا گالری های نقاشی و یا هر هنر دیگر استفاده کرد. در این صورت به نظرم مرده ترجیح می دهند خستگی عبور از پله های زیاد را به جان بخرند و با تنظیم بهینه وقت خود به سایر کارهای روزمره نیز رسیدگی کنند.
امیر به نکته درستی اشاره می کند.خلاقیت عنصر گمشده طراحان و مدیران شهری است .عنصری که می تواند پل های عابر پیاده را زینت شهر کند اگر چشم ها را بشوریم و جور دیگر ببینیم!
منتشر شده در روزنامه افسانه
نمایی زیبا از نورپردازی پل طبیعت در تهران
زیبا ترین پل عابر پیاده جهان در چین
جالب تر از ظاهر پل، مردمی هستند که همگی از روی پل عبور می کنند و کسی از وسط خیابون رد نمی شود.
طرحی زیبا از یک پل عابر پیاده
