خبر پارسی – رسول بهروش – انتخابات دهم مجلس شورای اسلامی یک سورپرایز بزرگ داشت؛ اینکه جواد خیابانی رسما به عنوان کاندیدای این دوره از انتخابات از استان البرز نام‌نویسی کرد و حالا در صورت تایید صلاحیت، می‌تواند همراه با سایر نامزدها برای ورود به بهارستان رقابت کند. گزارشگر باسابقه فوتبال در تلویزیون ایران، شعار انتخاباتی‌اش را «من نوکر مردم هستم، نه نماینده آنها» انتخاب کرده است. طبیعتا از زمان اعلام این خبر، موج بزرگی از واکنش‌های اینترنتی به آن پیدا شده است؛ عده زیادی شوخی می‌کنند، گروهی با استناد به ضعف‌های تخصصی او در این سال‌ها به نقد تصمیم اخیرش شتافته‌اند و برخی نیز به عنوان یک شهروند، حق شرکت در انتخابات را برای وی محفوظ می‌دانند.
واضح است که کسی نمی‌تواند حق شرکت در انتخابات را از خیابانی بگیرد. او مثل هر ایرانی دیگری این امتیاز را دارد که در صورت صلاحدید، برای نمایندگی مردم اقدام کند. این وسط اما، نکته مهمی وجود دارد که در میان مناقشات مختلف، کمتر به آن پرداخته می‌شود؛ اینکه آیا واقعا برای نمایندگی کردن از مردم، زدن حرف آنها و کوشش برای رفع مشکلات‌شان حتما باید نماینده مجلس شد؟ آیا واقعا میکروفون صحن علنی مجلس از میکروفن تلویزیون که قریب به دو دهه در اختیار خیابانی بوده، کاراتر و اثرگذارتر است؟
مطابق قانون اساسی، صداوسیمای ایران به صورت انحصاری اداره می‌شود و همین مساله، ضریب نفوذ این رسانه را به شکل بی‌نظیری بالا برده است. در این مملکت خیلی از مردم و مسوولان چشم‌شان را به تلویزیون دوخته‌اند تا دنبال چیزی بروند که سر نخش از این جعبه جادویی بیرون می‌آید. در طول ۲۰ سال گذشته بخش قابل توجهی از همین وسیله ارتباطی بی‌همتا در اختیار خیابانی بوده؛ او گزارش کرده، برنامه ساخته و تقریبا امکان هر فعالیت دیگری را هم در این حوزه داشته است. آیا اگر واقعا آقا جواد دغدغه آبادانی زادگاهش کرج را داشت، نمی‌توانست سوار بر بال صدا و تصویر به بخشی از هدفش برسد؟ همین حالا البرز شبکه تلویزیونی مستقل دارد و مسلما مدیران این کانال مباهات می‌کنند به اینکه خیابانی در شبکه آنها یک برنامه بگیرد؛ آیا نمیشد با ساخت یک برنامه دو ساعته هفتگی، مشکلات ورزشی یا اجتماعی کرج را به تصویر کشید و در پی رفع آنها رفت؟ این همان کاری است که فردوسی‌پور در سال‌های اخیر با بخشی به نام «ایران‌نود» انجامش داده است. شاید به خاطر همین باشد که عادل هیچوقت دنبال نمایندگی مجلس و این حرفها نیست. بهارستان او، جام‌جم است؛ با گیرایی و اثرگذاری به مراتب بالاتر. جواد خیابانی اما ظاهرا تنها راه خدمت را حضور در مجلس می‌داند. فقط امیدواریم او که روزی در قامت یک مجری تلویزیونی محمد علی‌آبادی را تا سطح «پدر ورزش ایران» بالا برد، اگر نماینده مجلس شد در رویارویی با مدیران برجسته‌تر کشور، خونسردی و خودداری بیشتری پیشه کند!
