خبر پارسی – عبدالکاظم دریساوی – آن روزها که پاریس در عصر روشنگری مهد آزادی بود و در ستایش انسان، دل انگیز ترین نغمات را سر داد بشریت هنوز درنوعی بهت زدگی عبور از خود تاریخی قرار داشت .پاریس با فرهیخته ترین مردان و زنانش تاریخ را به دفاع از هستی انسان و انسان گرایی،به تعظیم واداشت .چه طنینی داشت این گرامی نام انسان. اما از آن پاریس,تا پاریس عصر مدرنیته که سرانش همواره پز سنت های دمکراسی و روشنگری را داده اند جنایت گسترده با رذیلانه ترین روشها و مرگ بارترین سلاح ها، آبروی بشریت را به حراج گذاشته است. وقتی با تصمیم سران کشورهای غربی سناریوی پرواز ممنوع را در چارچوب بهار عربی در لیبی به اجرا درآوردند جهان تنها گوشه ای از نمایش ِتوحش مدرنیته را به تماشا نشست .این تنها گوشه ای از پرده کنار زده شده بود، که دیده شد!
هرج و مرج و کشتار و غارت و تخریب اموال عمومی درهمه جای لیبی.آزردگی و نومیدی انسان را رقم زد. اینگونه بود که جنایت ابعاد خودرا عیان تر کرد. بعد نوبت سوریه رسید و با متشکل ساختن ارتشی از جنایتکاران بین المللی، سوریه را شخم زدند و میلیون ها مردم بی دفاع را آواره کردند، اشک و خون و حرمان آوارگی و اضطراب و میلیون ها چشم خونبار، حاصل جنایتی با لبخندو شعاری بزک کرده شکل داد. جنایت در خبرهای روزکاملا عادی شد و مشمول مرور زمان. غم انگیزتر آنکه پاریس با مدرنیته اش در سکوتی رضایتمندانه بر جنازه های صدها هزار مردم عرب، لبخند خیره سرانه ای سر دادند…
آه ای آزادی !و ای انسان! چه جنایت ها که به نام مقدستان اتفاق نیفتاده است…اما در همین نزدیکی ها که پاریس کمی لرزید سران جهان مدرن یک دقیقه سکوت را با تبلیغی پر سر و صدا با طرح ناسیونالیسم فرانسوی جهان را به یک دقیقه سکوت فراخواند. وقتی پاریس به یاد قربانیان تروریسم در معیت مارسیز سکوت کرد بشریت با سادگی و صمیمیت هرچه تمام تر با بازماندگان این جنایت همدردی کرد در این شرایط،نوام چامسکی منتقدِسیاست های امریکا و اززبانشناسان بزرگ جهان به دفاع از مردم سوریه پرداخت. او فردای روز جنایت و تروریسم و سکوت گفت : ” اگر پاریس مستحق یک دقیقه سکوت بود سوریه مستحق آن است که بشریت برای همیشه خفقان بگیرد “. می توان با بخشی از منطور چامسکی موافق بود اما چرا بشریت برای همیشه خفقان بگیرد ؟! آنچه که با نام بهار عربی در خاورمیانه تفاق افتاد و شاه بیت آن در سوریه و دمشق خوانده شد سرشکستگی و شرم ابدی برای سران گردآمده در پاریس است. اگر خفقانی ابدی باید باشد این جهان سرمایه داری است که باید به عنوان متهم ردیف اول موردسرزنش و مواخذه و محکومیت و سکوت همیشگی محکوم شود زیرا همه این جنایات با اذن همبن حضراتی که خودرا وارث عصر روشنگری و آزادی,و انسان گرایی می دانند و همواره با غرور خاصی از آن یاد می کنند باید به نام آنان نوشت و… اما دیر یا زود بشریت بالاخره از خواب شدن در مقابل رسانه و قدرت تخریبگر آن به نوعی آگاهی و هشیاری دست خواهد یافت و ان روز دیر نخواهد بود….
