فصل دوم پاداش‌ها! / بدهی جام‌جهانی به خیابان‌های ایران
سردبیر
خبر پارسی – رسول بهروش –
نگاه اول
امشب یکی از مهم‌ترین بازی‌های تاریخ فوتبال کشورمان در ال‌سالوادور برزیل برگزار می‌شود؛ مسابقه‌ای که ممکن است اولین صعود ایران به مرحله حذفی را بین همه ادوار جام‌های جهانی رقم بزند. این ثلث سوم از امتحاناتی است که هیچ کس نسبت به نتایج آن خوشبین نبود. قرار بود یک کارنامه پر از تجدید داشته باشیم، قرار بود اولین دانش‌آموزی باشیم که پرونده زیر بغل به خانه برمی‌گردد، قرار بود یک‌ضرب رد شویم؛ مردود شهریور در خرداد! حالا اما خیلی از شاگرد ممتازها برگشته‌اند و ما مانده‌ایم تا آخرین بخت‌مان را بیازماییم. خدا را چه دیدید، شاید روی شانه‌های شایستگی و اقبال، رفتیم و سر سابیدیم به بالاترین عرش فوتبال‌مان!
نگاه دوم
وقتی یک ماه پیش کارلوس کرش گفت: «بازی با آرژانتین پاداش صعود ما به جام‌جهانی است» شاید خیلی‌ها منظورش را نفهمیدند، اما حالا همه می‌دانند مرد پرتغالی کجا را می‌دیده و چه می‌گفته! جذاب‌ترین جنبه حضور در جام‌جهانی برای کشوری مثل ایران، شاید همین باشد که پنجه در پنجه بزرگان بیندازی و لیاقت کشورت را به رخ بکشی. تنها چند دقیقه بعد از بازی ما و آلبی‌سلسته، آرژانتینی‌ها در معتبرترین صفحات فیس‌بوکی تیم‌ملی‌شان به جان هم افتاده بودند و حریف مغبون شده آسیایی را ستایش می‌کردند. یک نفر نوشته بود: «از نمایش ایران شوکه شدم. نمی‌دانستم آنها فوتبال هم دارند!» و حالا اگر صعود کنیم، بازی با فرانسه هم می‌تواند در راه باشد؛ فصل دوم پاداش‌ها! خروس‌ها تا اینجا پوست همه را کنده‌اند و یکی از مدعیان اصلی قهرمانی به حساب می‌آیند، اما باکی نیست. اگر سقف رویاها را لمس کردیم و بالا رفتیم، شاید برای بنزما و شرکا هم چاره‌ای اندیشیدیم. از این مهمتر اما، همان است که در چنان شبی، دنیا دوباره به ما نگاه خواهد کرد؛ خیره خیره، بدون پلک‌زدن!
نگاه سوم
بازی با بوسنی می‌تواند تکمیل‌کننده یک داستان زیبا باشد؛ نقطه عطف یک حماسه! ما می‌توانیم صعود کنیم و تاریخ فوتبال‌مان را تکان بدهیم، اما حتی اگر چنین اتفاقی رخ ندهد، باز تیم‌ملی تورنمنت موفقی را پشت‌سر گذاشته است. این تیم نشان داده که طی ۳ سال گذشته در خواب نبوده و گام به گام پیشرفت کرده است. شاید روزی که در اولین بازی مقدماتی جام‌جهانی تیم‌مان در تاشکند مایوس‌کننده ظاهر شد، خیلی‌ها فکرش را هم نمی‌کردند که بشود به این بچه‌ها امید بست، اما آنها مدام جلوتر رفتند. نمایش ما با قطر در دوحه قابل مقایسه با بازی‌مان برابر این تیم در تهران نبود، چنانکه شاگردان کرش در اولسان به مراتب منطقی‌تر از ورزشگاه آزادی با کره‌جنوبی جنگیدند. این سیر صعودی را خیلی آسان می‌توان رصد کرد و البته امیدوار بود که در آینده نیز به حرکتش ادامه بدهد. طبیعی است که میلیون‌ها ایرانی دوست دارند ما بوسنی را ببریم و بالا برویم، اما حتی اگر این اتفاق هم رخ ندهد باز این تیم معجزه‌اش را کرده است. معجزه بالاتر از اینکه یک ماه پیش خیلی‌ها می‌گفتند این تیم‌ملی «محبوب» نیست، اما حالا تک‌تک این بچه‌ها گوشه قلب ملت جا خوش کرده‌اند؟
نگاه چهارم
جام‌جهانی برزیل، یک شادی درست و حسابی به خیابان‌های تهران بدهکار است؛ یک خوشحالی دسته‌جمعی خالی از تردید. بعد از دو بازی سزاوارانه که البته حاصل عددی امتیازاتش دندانگیر نبوده، حالا وقت آن است که جدول هم به یاری ایرانیان بشتابد و یک شب‌زنده‌داری رویایی به آنان پیشکش کند. امشب می‌تواند شبی باشد که کسی برای بوق زدن دچار شک نشود و نعره هیچ هواداری صرفا از وفاداری و قدرشناسی‌اش ناشی نشود. امشب می‌تواند شبی باشد که ایران یکپارچه غرق در نشاط شود. این بدهی جام است به ما؛ به تاوان دزدی داور صرب، به تقاص آن همه توپ گل نشده و البته به پاس عزم جزم سختکوش‌ترین فوتبالیست‌های دنیا. بدهی‌ات را تسویه کن جناب جام، میلیون‌ها نفر چشم‌انتظارند.
