عکس نوشت/نقاشی شهرداران و برنامه کودک دهه ۶۰!

سردبیر

11 سال پیش

خبرپارسی-عبدالصمد ابراهیمی-تصوری معمولی نیست. شاید تعبیر منصفانه ترش این باشد که بنویسیم تصوری عجیب و غریبی است که مثلا شورای شهر برای انتخاب شهردار فارغ از همه مولفه هایی که اصول کار ایجاب می کند، برگه ای از دفتر نقاشی را به او بسپارد تا برایشان یک نقاشی با موضوع دلخواه بکشد.

***

کاندیدای تصدی سمت شهردار زل زده است به کاغذی که مقابلش گذاشته و میان مداد رنگی ها نگاهش را می دواند.بین رنگ های شاد و کدر دو دل می شود، تردید انتخاب رنگ سراغش می آید، موضوع نقاشی او را به وسواس می اندازد و عاقبت بین همه آنهایی که کاندیدا بوده اند آن که نقاشی بهتری کشیده را به عنوان شهردار معرفی می کنند.

اندکی آن سوتر و پس از معرفی شهردار، روی زمین پر شده از کاغذهای جورواجور با طرح هایی که برخی از آنها آدم را یاد نقاشی های ارسالی به برنامه کودک دهه ۶۰ می اندازد و برخی را هم می توان با دقت بیشتری دید و احتمالا پسندید.

مهمتر از همه اما آیا آنان که بین این همه طرح یکی را برگزیده اند خود به اصول نقاشی آشنا بوده اند؟!

***

شیراز را شهر گل و بلبل می دانند حتی اگر شیوه زندگی ماشینی ما گل ها را به پژمردگی و بلبل ها را به کوچ واداشته باشد. دیار گل و بلبل ما کدام فضای بصری دلنشین را دارد؟ کدام طرح میدان و نقاشی دیواری و طرح سه بعدی خیابانی بیننده را مجاب می کند چند ثانیه ای مردمک چشمش را ثابت و باز نگه دارد و پلک روی پلک نگذارد؟

شهر توریستی شیراز را تا چه زمانی فقط باید به مدفونین معظم در خاکش بشناسند و زنده ها برای «زندگی» امروز خود طرح هایشان به رنگ آمیزی جدول ها در ایام نوروز و کاشت چند گل در بلوارها محدود و مختوم شود؟ برای اندیشه متولیان سیمای بصری شهری که داشته هایش منحصر به ساکنین دیار سایه هاست باید خرما خیرات کرد!

حافظ اگر در دیاری دیگر به خاک سپرده می شد، سعدی اگر زادگاهش شیراز نبود، خواجوی متولد کرمان چنانچه در گذر از شهرها و دیارها پایبند شیراز نمی شد و… شهرداران عصر معاصر شیراز کدام فضا را برای جلب توریست داشتند؟

خیابان شانز الیزه در شهر پاریس

ایده طراحی میادین در دنیا به عنوان یک ایده مهم مورد توجه قراردارد. مروری در فضای مجازی و اندکی وبگردی ما را به نمونه های چشم نوازی می رساند که گاها” باور کردنی نیستند.نقاشی های سه بعدی خیابانی و طرح هایی که به فواصل معین تغییر می کنند تا تکراری و آزار دهنده نباشند از دیگر هنرهایی است که ما نه در شیراز دیده ایم و نه احتمالا خواهیم دید.

منظره هوایی یک میدان که مانند یک باغ ژاپنی زیبا آراسته شده در شهر لانووو ویل ـ دووان ـ نانسی در منطقه لورن در فرانسه.

مراد از نقاش بودن شهردار این نیست که او پیکاسو وار به نقاشی بپردازد اما روح نقاش اگر در درون آنها باشد و احساس نیاز جامعه به فضای بصری دلربا را متوجه باشند می توان روی روحیه افراد جامعه هم تاثیر گذاشت. ما اما به نرده های زرد رنگ خیابان دخیل بسته ایم!

تصور اینکه صبح به قصد کار از منزل خارج شوی و در بین راه با منظره سریال تکراری حفاری ها و دیوارگذاری های مترو مواجه شوی و دست اندازهای خیابان ها را در کنار میادین ساده و بدون طرح شهر بگذرانی تا به محل کار برسی را با مشاهده یومیه یک یا چندتا از میادین و خیابان ها و نقاشی هایی که عکس هایشان را در این مطلب می بینید مقایسه کنید تا بدانید چه ها که می توان کرد و ما هنوز اندرخم یک پس کوچه ایم.

سیمای بصری شیراز و جاذبه های گردشگری آن همه متعلق به دوران بسیار گذشته است. افسوس که شهرداری خود را مکلف نمی داند برای ترمیم این فضای یکنواخت طرحی نو در اندازد.

سیاسی کاری به اندازه کافی در کشور ما رواج دارد و پای صحبت هر کسی که بنشینی برای خود کارشناس مسائل سیاسی ایران، خاورمیانه، آسیا، اروپا ، جهان و … است. شهرداری و شورای شهر اگر از زیر این بافت سیاسی بیرون بیایند و وظیفه واقعی خود را متوجه شوند و به آن عمل نمایند شاهد پوست اندازی شهر خواهیم بود. شهری که هنوز برای به تصویر کشیدن داشته های توریستی اش در شبکه های تلویزیونی تخت جمشیدی را نشان می دهند که کیلومترها از آن فاصله دارد.

نوروز در راه است و احتمالا بازهم باید مسافران وارده به این دیار به قرائت فاتجه ای برای شیخ اجل و لسان الغیب و…. بسنده می کنند.فضای زیارتی و مذهبی شهر شیراز قطعا” به جای خود مقدس، عزیز و محترم است اما این ها را نمی توان به پای هنر شهرداری گذاشت.

ختم کلام اینکه پیکاسو شدن پیشکش، شاید نقاشی های شهرداران ما در برنامه کودک دهه ۶۰ هم پخش نشود!

میدان یا مربع نقش جهان اصفهان -ایران