خبر پارسی – فرزاد صدری – « خسارت های وارده در طول هشت سال گذشته، هم مانند خسارت های هشت سال دفاع مقدس بود» این جمله پر معنایی است که استاندار فارس در بدو استقرارش در منصب کنونی مطرح کرد.
تشریح چنین دیدگاه و جمله ای که البته برگرفته از فضایی است که سید محمد احمدی نسبت به آن شناخت کافی دارد و آن را از هر حیث تجربه کرده کار زمانبری است. فضا سازی درباره آنچه در تقابل با «دکترین» صدام و حامیانش بر این مرز و بوم رفت و تطبیق آثار آن با پیامدهای مدیریتی ۸ سال قبل مملکت را نمی توان در چند سطر و صفحه بیان نمود اما هر چه بود و هست اینگونه مختومه گردیده که این دو را قرینه و برابر هم در تئوری قیاسی استاندار می بینیم.
تا اینجای کلام را به تفسیر نمی نشینیم اما سئوالی که وجود دارد این است. از دیرباز گفته اند آبادانی سخت تر از تخریب است. دیواری را که دهها کارگر و معمار و بنا و نقشه کش در مدتی طویل بنا می نهند با لودری می توان در کسری از ثانیه تخریب کرد. مهمتر از آن حالا برای بازسازی این مخروبه ، لازم است زمان بیشتری حتی به نسبت ساخت اولیه صرف نمود زیرا ابتدا باید آوار برداری کرد و سپس بنای تازه ای نهاد.
تخریب ها به زعم و گفته استاندار رخ داده و اکنون زمان ساخت مجدد و احیای بنایی است که تنه به تنه ویرانه های جنگ می زند.
استاندار فارس از حیث کندی تغییرات و تعلل در انتصاب مدیران جدید به جای مدیرانی که در آن تخریب ها بازیگران پررنگی بوده اند مورد انتقاد است. خبرپارسی مشی اصلاح طلبی خود را هیچگاه پنهان ننموده و در چارچوب مقررات نظام منتقد رفتارهایی بوده که شرح آنها مثنوی هزار من است. استاندار فارس را به عنوان منتصب دولت امید و تدبیر ، مورد حمایت قرار داده و تلاش دارد در این راستا گام بردارد. این حمایت اما به معنای تایید کورکورانه نیست.
استاندار فارس نقد درباره کندی تغییرات را نمی پذیرد و معتقد است دقت را نباید فدرای سرعت کرد. ما هم با بخش دوم گفتار او همراه هستیم اما آیا زمان برای جبران ۸ سالی که در توصیفش آنگونه کلام رانده اید از دست نمی رود؟
مدیرانی که در ۸ سال گذشته همه توان خود را صرف کرده و به این ایستگاه رسیده اند آیا سزاوار ابقای مجدد هستند؟ مدیرانی که ویرانه ای(حتی ویران تر از خسارات جنگ) را تحویل مدیران بعدی خواهند داد تا چه زمانی بر مسند امر حضور خواهند داشت؟
۸ سال تداوم مدیریت برای اثبات توانایی هایشان کافی نبود؟ آیا به آنچه آنها کاشته اند و خرمن سوخته ای که بر جای مانده نمی توان به چشم یک کارنامه نگاه کرد؟ با این کارنامه ،حفظ این افراد آیا تبعات ویرانی ها را تشدید نمی سازد؟
