به شیراز که پای می نهی؛ شکوه زیبایی را پدیدار می یابی؛ کسوت فاخری که به گاهِ خلقت بر قامت پرشکوه این خطه تنیده گشت.
نسیم روح بخش بهارانش،طلوع درخشان طلایه دار آسمان تابستانی اش،ترنم سحر انگیز بارش و آسمان نقره فام زمستانی اش تسلای خاطری است که مشام جان را می پرورد.
در مشرق طلوعش،نسیم مُشک بیز و عطر طرب انگیز شکوفه بن هایِ نارنجِ باغ هایِ شاداب، تنیده در زربفتِ آوای خوشِ هزاردستان، عطر روح انگیز نسترن های کوچه پس کوچه ها و دشت و دمن شقایق نشانش، مسرت روح را درمی فزاید و در شمال جغرافیایی اش، اعجاز مسیحاییِ نسیم دل انگیز پونه و بنفشه های بهاریِ منقوش در تاروپود حریر سبز دشت و دمن، شکوه خداوندگاری را به نیکی هویدا ساخته است تا با عبور از پرندِ رنگ رنگِ آرزوهامان؛ در وسعتی خواستنی و نیلگون؛ آمالمان را نقش دوام زند.گویی در این خطه که فراش باد صبا همه جا، فرش زمردین گسترده، الوان نعمتی در تجلی ظهور است که تا مغرب سجود، شکرانه سپاس را بر ذهن و زبان جاری می کند و از انجا که عرصه بهشت برینش می خوانند،خال رخ هفت کشورش می دانند و هم بر این قرار،دوامش را و قرارش را باز می جویند.
آنجا که دل های محرومان راز را چنان در تماشای خود به تمنا نشانده است که هریک به زبان دل خویش؛ در وصف بی منتهایش،گوهر نظمی در خریطه دیوان خویش نگاشته و بر تارک زمان به یادگار نهاده اند؛ آنسان که گویی با طنین هر کلام بر بیکرانگی نقره فام هستی، تکاپوی معنا را در ذهن مرور می کنیم و در صمیمیتی سیال،روان خسته مان را التیام می بخشیم.
سرزمینی افسون انگیز که مظهر زیبایی های مشرق زمین و ستایش مردمان دور دست جایِ جهان است.
سرزمینی که به داشتن گنجینه گرانبار و تکرار ناشدنی اش،مشاهیر بلند آوازه اش،یادمان های باستانی، تاریخی، مذهبی، فرهنگی و هنری اش در طول اعصار مختلف می بالد؛ تاریخ پرشکوه این سرزمین،حکایت از نام آورانی دارد که هریک به فراخور همت و‌توان خویش شریطه ادب و فرهنگ و تاریخ و هنر این مرز و بوم را پی ریخته،گسترش داده و مقبولین خاص و عام را برانگیخته اند.کوچه دالان های تاریخ این سرزمین، در بزنگاه خویش؛ بازتاب صدای دانایانی است که هنرمندانه و با تکیه بر مسند بخردی، شکوهی ماندگار را بر تارک خویش ثبت نموده است؛ مشعله دارانی نستوه که پاره ای از روشنان دانش و بینش را بر خوان این مردمان به ارمغان آورده اند.
پاسداشت تاریخ و فرهنگ، هنر، دانش و دین و معرفتِ دیرپای این سرزمین، پاسداشت دانش و بینش و بخردی است و عروج به ماوای زیستنی در تکاپوی معنا.
روز شیراز روز تکریم از شریطه فرهنگی این سرزمین و‌نمادها و نشانه های تجلی یافته آن در قالب پژوهش های بخردانه و محققانه است.
