عصر چهارشنبه پنجم تیرماه از من برای تماشای فیلم “میدان جوانان سابق” ساخته خانم مینا اکبری روزنامه نگار و منتقد سابق سینمایی دعوت به عمل آمد و در حاشیه فیلم از من نیز به عنوان یکی از روزنامه نگاران عصر اصلاحات تقدیر شد.
این فیلم مستند، روایتی از مطبوعات دوره اصلاحات و دورانی که بر روزنامه‌نگاران ایران گذشت را به تصویر می کشد.
روز نامه نگاران دوران اصلاحات نانوشته هایشان بیشتر از نوشته هایشان است! با این وجود همان نوشته ها کار دستشان می داد! من و همکارانم در این دوره قبل از انتشار هر یادداشت یا گزارشی ملاحظات حقوقی بسیاری داشتیم اما حوزه حقوق آنقدر بسیط بود که بازهم مقابلش کم بیاوریم!
روزنامه نگاری در دوره اصلاحات نوشتن روی مین بود دقت می کردی مین خنثی می شد و کوچکترین بی دقتی منفجرش می کرد!
فیلم مینا اکبری یک قاب سینمایی پر از تیتر بود.پر از کلوزآپ چهره های دوست داشتنی.یک نمایش با شکوه از ژورنالیست های عصر اصلاحات و چهره هایی که ممنوع التصویر شده اند.
مینا ابتدای فیلم می گوید: ممکن است شروع یک متن با تو باشد اما پایان متن حتما با تو نیست و اتفاقا پایان فیلم او همین نتیجه را می گیرد جایی که از عکس دسته جمعی هفتاد و یک نفری آنها در ابتدای فیلم فقط ۶ نفر در قاب پایان فیلم حضور دارند و البته همین شش نفر یعنی اینکه روزنامه نگاری هنوز نفس می کشد.
فیلم اونقدر خوب بود که تماشاگر آرزو می کرد، کاش می شد رفت تو فیلم! و البته این جمله دیالوگ لیلی فرهاد پور در صحنه ای تاثیر گذار از فیلم است .
فربم به فریم فیلم مینا اکبری را باید تیتر کرد. دیالوگ های شخصیت های فیلم با گفتار متنی که کارگردان برای مستندش نوشته همخوانی دلنشینی دارد که آدم دلش می خواهد با ماشین زمان به عقب برگردد و در هوای عصر طلایی مطبوعات ایران تنفس کند.
از جمله دیالوگ های فیلم که به یادم ماند و خیلی پسندیدم می توانم به دیالوگ های زیر اشاره کنم:
پول هرچیزی از نوشتن بهتره تا بیل زدن (اینو ماشاالله شمسالواعظین گفت(
اصلاحات سوراخ ریزی در بتن ایجاد کرد و از اون سوراخ تونستیم بیرون رو ببینیم.
ما تو جمع نیستیم عزاداری کنیم ما فرد فرد تو خونه هامون عزاداری می کنیم.
ما آسیب از هم حرفه ای هامون خوردیم( احمد غلامی سردبیر شرق اینو گفت)
