خبر پارسی – وحید دلپسند: فرزاد صدری ویژگی های خاصی در کار روزنامه نگاری خود دارد. برای مثال او سرشار از احساس و هیجان است. درست مثل هر جنوبی خونگرم دیگری. در واقع نوشته های او را پیش و بیش از چشم سر، باید با چشم دل خواند. دریافت ظرافت های پنهان بین سطور نوشته ها و به خصوص گزارشهای او را نمی شود با معیارهای عقلی میسر دانست؛ او به روشی منحصر به خود دست یافته که می تواند هر موضوع به ظاهر ساده ای را پس از تزریق حجم قابل توجهی از هیجان و شور، تبدیل به ماده ای خواندنی و جذاب کند. این توانایی، پس از ریشه های جنوبی او، شاید ناشی از تجربه هنری او باشد که از صحنه تئاتر اندوخته است و یا شاید به دلیل عرق و عشق و علاقه او به ورزش هیجان انگیز فوتبال( ان هم از نوع برزیلی اش) و یا شاید برخاسته از حشر و نشر او با طیفی از اهالی سیاست که همگی در یک صفت مشترک هستند: شور، شور و شورافرینی.
اما وقتی کمی از نزدیک تر به کارنامه و خاستگاه فرزاد صدری نگاه می‌کنیم یک نکته دیگر هم در می یابیم: فرزاد صدری روزنامه نگاری و کار رسانه را با ایسنا و فضای دانشجویی آن آغاز کرده و با آن بالیده است. او فرزند بلافصل ایسنایی است که دکتر فاتح در دهه هفتاد بنیان گذاشت. در واقع همه عاملهای فوق که برشمردیم را وقتی در بستری با مختصات ایسنا ترکیب کنیم، یک‌فرزاد صدری خاص متولد می شود که می‌تواند با قلمش جنجال راه بیاندازد و این برای یک‌روزنامه نگار کم چیزی نیست. رگ و ریشه های جنوب و حرارت آن؛ آشنایی با هنر‌نمایش و سینما؛ بُر خوردن در میان طیفی از فعالان سیاسی چپ اسلامی آوانگارد؛ فوتبال و در نهایت محیطی به نام دانشگاه و خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا. از این‌معجون فقط فرزاد صدری خارج می شود. شک‌نکنید.
