هشدار یک فعال سیاسی اصلاح طلب در شیراز:امتداد سال‌های سیاه ۸۴ تا ۹۲ را تَکرار نکنیم!
سردبیر
خبر پارسی – سیده زینب بحرینی* : از زمستان ۹۴ شروع شد. آرایش نیروهای سیاسی برای انتخابات مجلس در حال شکل‌گیری بود و زمزمه‌ی اسامی و بستن لیست امید به گوش می‌رسید!
از خرداد ۹۲، ماه‌ها گذشته بود و باور داشتیم روزهای تلخِ پیش از آن رفته‌اند و به اصطلاحِ طنزِ آن روزها، «فضا باز شده» است. بی‌وحشتِ برخورد و بازداشت، کاندیداهایمان را بررسی می‌کردیم و بر سر حضور یا عدم حضورشان در لیست بحث می‌کردیم. هرچند آن‌ها که مانده بودند، آخرین بقایای تأیید صلاحیت‌های شورای نگهبان بودند و سخت بود انتخاب از میان کسانی که به صرف عبور از این فیلتر باید در لیست می‌رفتند و به عنوان چهره‌های اصلاح‌طلب به مردم معرفی می‌شدند. این فضای باز، کم کم دستانمان را در لابی‌ها باز گذاشت، اما متأسفانه خیلی زود ناتوانی خود در استفاده از این موقعیت را نشان دادیم. جدال‌های لفظی از حد معمول خارج شد و لیست امید در بسیاری از شهرها از جمله شیراز، در خارج از وقت معمول و در زمان رسمی تبلیغات بسته شد. لیستی که همراه با دلخوری‌ها و نارضایتی‌ها بسته شده بود و تنها «تَکرار او» انسجام مردم را به سمت رأیی حداکثری و شکل‌گیری مجلسی نسبتاً اصلاح‌طلب با چهره‌های جدید و گاهی نوظهور سوق داد.
این لیست و موفقیتش سرآغاز توفیق دیگری برای احزاب اصلاح‌طلب بود، از همین‌رو، با فاصله‌ی کمی از انتخابات مجلس، تنور انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا گرم شد و اسم‌ها و رسم‌ها بر سر زبان افتادند. همزمانی انتخابات ریاست‌جمهوری و شوراها، نیروها را تقسیم کرد و تمرکز بر هریک از این دو انتخابات را از احزاب گرفت، اما به هر حال، بعد از جدال‌های مشابه و شاید طاقت‌فرساتر از مجلس، لیستی بسته شد و باز هم تَکرار و باز هم رأی مردم و انتخابِ ما!
بعد از پایان انتخابات و تعیین شورای جدید، عرصه‌ای که در اختیار نیروهای اصلاح‌طلب و شوراهای هماهنگی احزاب اصلاح‌طلب قرار گرفت، به صحنه‌ی بی‌اخلاقی‌ها و تهمت‌زنی‌ها و لابی‌گری‌های غیرمعمول تبدیل شد! برآیند آنچه از شوراها شنیده و خوانده می‌شود چیزی جز فرستادن گزینه‌های «صرفاً مدنظر عده‌ای خاص» نیست، آنچه بی‌اهمیت است گویا بر مسند نشاندن فردی است که بتواند برای شهر کاری کند! گویا دوستان ما از یاد برده‌اند ما در پی رسیدن به این فرصت بودیم تا شهردار اصلاح‌طلبی را در این مسند قرار دهیم که فاسد نباشد، فسادستیز باشد، تجربه‌ی مدیریت کلان داشته باشد، به مسائل شهری آگاه و از حوزه‌های کار شهرداری مطلع و صاحب تجربه در این فضا باشد، توجه‌اش به مسائل فرهنگی هم‌وزن توجه به مسائل عمرانی بلکه بیشتر باشد، تیم اجرایی و فکری داشته باشد و … اما با معرفی‌هایی که از سوی برخی اعضای شوراها در بسیاری از شهرها صورت گرفت، آنچه دیده نشد همین‌ها بود و برخی گزینه‌های معرفی‌شده از حداقل این فاکتورها هم برخوردار نبودند.
چنین به نظر می‌رسد که ما اولاً معیار روشنی برای معرفی گزینه‌ها نداشتیم و ثانیاً بیش از نگرانی برای شهر، نگران حزب و فراکسیون خودمان بوده‌ایم.
آنچه از همه‌ی این‌ها دردناک‌تر است فضای ایجاد شده میان ماست! موج سنگین هجمه‌ها علیه یکدیگر، نوشته‌های تند در اتهام‌زنی، دیکتاتوری‌های اعضای فراکسیون اکثریت و شایعه‌سازی‌های اعضای فراکسیون اقلیتِ شورا صورت ناخوشایندی است که این روزها از ما دیده می‌شود. این زشتی‌ها و پلشتی‌ها شاید با جزییات به گوش مردم نرسد، اما محصول و نتیجه‌اش مستقیم بر زندگی کسانی که تشویقشان کردیم ما را انتخاب کنند تأثیر می‌گذارد. فراموش نکنیم ما برای بازگرداندن اخلاق و انسانیت به قدرت شعار داده‌ایم. رسم ما اصلاح‌طلبی است و بهبودخواهی جز با ترمیم خودمان ممکن نمی‌شود. فراموش کرده‌ایم این روزها می‌توانست امتداد سال‌های سیاه ۸۴ تا ۹۲ باشد، چه آنکه فضای گفتمانی میان‌مان در آن زمان چیزی جز دوستی و محبت نبود، جز دفاع از مظلوم و حق‌جویی نبود. فراموش کرده‌ایم زمانی به حداقل‌ها رضایت می‌دادیم و سکوت می‌کردیم تا تنش در جامعه کاهش یابد، حتی اگر به قیمت تضییع حقوق‌مان بود. ما همان اصلاح‌طلبان سال‌های پیشین‌ایم، با تکیه بر همان عهد که در دوم خرداد ۷۶ بستیم! نقاط اشتراک‌مان آنقدر هست که نخواهیم پشت پرده و در خفا علیه هم اقدام کنیم و حرف بزنیم! اختلاف داریم و این زیبایی جنبش اصلاح‌طلبی است، اما این اختلافْ فقط موجب پیشگیری از تعصب و جمود در ماست نه بیشتر! فراموش نکنیم شهر محتاج شهرداری است که از دل اکثریت قاطع شورا برآمده باشد نه از دل رقابت ناسالم و غیراخلاقی. تا زمان در اختیار داریم باید به عهدمان وفا کنیم و به فردای انتصاب شهردار و یا هر مسئولی بیاندیشیم! فردایی که در آن بتوانیم شهردار و تیمش را نقد کنیم، پیشنهاد داشته باشیم و طرح و برنامه ارائه دهیم تا شهرهایمان و فرهنگ زیست شهری‌مان به معیارهای توسعه نزدیک‌تر شوند. این‌ها شعارهای ما بوده و جفاست اگر به همین زودی و در کمتر از دوماه از یادش برده باشیم. جدل‌ها و کنایه‌ها و خودمحوری‌ها را کنار بگذاریم و مردم را به داشتن روزهای بهتر با حضورمان در ارکان انتخابی نظام امیدوار کنیم.
