خبر پارسی – حسین خبیری – استفاده صحیح از امکانات کافی و مناسب، در جامعه ای امن و آرام و شاد، رشد و پویایی فرد و جامعه را بدنبال دارد و زمینه ساز توسعه پایدار، همه جانبه و متوازن اجتماع خواهد بود.
این نظریه که محدودیت ها و محرومیت ها باعث خلاقیت و رشد فرد وجامعه می شوند، نسخه ی مردود و اشتباهی است که برای مردم پیچیده اند، محصول این نظریه، درجازدن وعقب ماندگی و ثمره اش، انسان های تک بعدی، محروم ، معترض ،انتقام جو وگاها عصبی وپرخاشگر است.
آنچه ما درجنوب کلان شهرهایی مثل شیراز به عینه می بینیم شاهدی براین ماجراست.
همشهریان گرانقدری که ازحقوق حقه ی شهروندی وخدمات مکفی،کیفی واولیه شهری کم بهره اند.
این تضاد آشکار و این گونه کاستی های نخ نما و آزار دهنده متضادبا گفتمان انقلاب اسلامی، گویای نگرش و تفکر و ناکارآمدی، متولیان ومجریان امور شهریست.
نمی شود با القاب وعناوینی چون: “سکونت گاه های غیررسمی” ، “حاشیه نشینی” ، “مناطق محروم”، “مناطق هدف”یا “محلات پرخطر”، شهر را پاره پاره متصور بود و مردم را از ابتدایی ترین نیازهایشان محروم نمود.
سئوال اینجاست که جماعت مدعی حرکت وعملکرد جهادی وداعیه دار تبعیت از رهبری،بی توجهی و کم کاری در جنوب شهر را چگونه می خواهند پنهان وکتمان کنند؟
فرصتی را که مردم،وفقط مردم به امانت در اختیار آنان قرارداده اند را چگونه در پیشگاه خدا،مردم و وجدان خویشتن پاسخگو خواهند بود؟
راه چاره دوستان مسئول، پرداختن به قصورها وتقصیرها و کم کاری ها ورفع نواقص در اولین فرصت ممکن است، نه اینکه به روش های زیرآب زدن وکله پاکردن. منتقدین بیندیشند،که راه به جایی نخواهند برد.
تجربه ثابت کرده است که حافظه تاریخی مردم اشتباه نمی کند، مردم قدرشناس شیراز همانگونه که هیچ وقت زحمات وتلاش های پیشینیان وشایستگان دوراندیش این دیار را از یاد نمی برند، بدعهدی ها را نیز فراموش نخواهند نمود ودروقت مناسب پاسخ محکم و متناسبی به این غفلت هاو رفتارها خواهند داد.
