خبر پارسی – عبدالکاظم دریساوی – مرگ و فقدان هنرمندآگاه و متعهد و پیشرو برای هرجامعه ای ضایعه ای جبران ناپذیراست.
درگذشت استاد عباس کیارستمی را باید تسلیت گفت و فقدان این بزرگمرد عرصه هنر سینما و عکاسی را به عنوان یک ضایعه مهم به حساب آورد به احترامش بایستیم و باخود همان مفهوم خانه دوست را که به همگان نشان دادپیوسته”مرور”کنیم .یکی گفت “عباس کیارستمی هم رفت” !! بارها این کلمه’ رفت “را در فقدان بزرگان خوانده و شنیده ایم با بیانش وشنیدنش توگویی حسرتی در اعماق وجود نهفته است حسرتی از جنس درد و ناخرسندی و نگاهی که به پایان زندگی و پایان جهان منتهی میشود .اما نه باید به این حس تراژیک نهیب زد .کیارستمی از جمع زنده خانواده انسانی جدا شد اما آثارش باقیست . و رهروانش و الهام گیرندگانش در طریقتی که او آغاز کرد بادرکی برخاسته از نیازهای زمانه ادامه دارد و این اثبات گر پویایی زندگی است که آدمی اگر چه در جسم خویش فانی اما در عمل خویش باقیست . این گونه است که نسل همراه و پس از کیارستمی بزرگ و نواندیش که خود رهروی را در پیوستگی می دید و بدان باور عمیق داشت حضوری آگاهانه دارد و گویا این قافله را سر بازایستادن نیست .
کیارستمی رفت اما در تاریخ هنرسینما نوعی آغازگری را ثبت کرد همچون جاودانگی ها .
