خبر پارسی -عبدالکاظم دریساوی – از آن روزهایی که برزیلی ها با فوتبال مینیاتوری و خلاقانه و احساسی خود از تماشاگران چارگوشه عالم دلبری می کردند و برای فوتبال اصالت و ارزش های ریشه دار تعریف می کردند دیگر اثری باقی نمانده است .
بااین رخسار حالا سری به نوستالژی بزنیم .وقتی برزیلی ها در ورزشگاه خاطره انگیز آزتک مکزیکو سیتی با جادوگری پله و هنرنمایی جرزینهو و توستائو و کارلوس آلبرتو و جرسون با فوتبالی عاطفی و چشم نواز سنگین ترین شکست را با نتجیه چهار بریک به دفاع بتونی ایتالیا واردکردند هنوز برای تفسیر یک شکست سنگین واژه موهن و ویرانگر”تحقیر “در بین ورزشی نویسان و رپرترها ی بین المللی و گزارشگران محلی باب نشده بود .
در آن روز فراموش نشدنی تاریخ فوتبال، پله و یارانش جام جهانی مکزیک را برای بدهکارترین مردم جهان به ارمغان آورد و خود نیز در اوج از فوتبال ملی خداحافظی کرد تا جا برای نسل بعدی بازتر شود .سالهاگذشت و چهره های دیگری فوتبال خلاقانه را بر فوتبال دیکته شده قدرتی ترجیح دادند و همان راه را که نسل پله و گارینشا و…آغاز کرده بودند ادامه دادند .
زیکو،کاره کا ،سوکراتس،فالکائو ،روماریو ، رونالدو ،ریوالدو .کاکا .رونالدینیو و…محصول همان نگاه و دیدگاه هویت مدار است .فوتبال برزیل پس از قهرمانی در سال ۱۹۷۰گاه گداری در سطح آن فوتبال خلاقانه و عاطفی عرض اندام کرد اما سال به سال تحلیل رفت و اوج این تحلیل در جام جهانی اخیر رقم خورد که علیرغم میزبانی با شکستی سنگین در برابر آلمان ها دستان خود را به علامت یک شکست واقعی و ویران کنتده بالا برد و حالا در کوپا امریکا خیلی ساده و راحت در مرحله مقدماتی آن هم در گروهی که پرو و هائیتی و اکوادورحضور دارند حذف می شود .شاید اگر این اتفاق در ده یا پنج سال پیش رخ می داد میشد آن رابا کلمه ناباورانه و در میان تعجب تیتر کرد اما امروز نه !
حذف برزیل حتی اگر با ترکیبی از جوانان کم تجربه و باتجربه. و ذخیره (یا به اصطلاح تیم دوم )باشد بیان گر این واقعیت است که برزیل دیگر آن برزیل رویایی و خلاق که فوتبال جهان از آن اعتبار می گرفت نیست .زیرا برزیل هنوز بازگشت به خویش وباز خوانی اصالت ها وارزش های واقعی خودرا را باور نکرده است.
برزیل حذف شد تا گروهی از طرفداران احساسی اش در بسیاری از کشورهای جهان و از جمله در ایران و شهر خاطره انگیز آبادان زانوی غم بغل گرفته و با امید به آینده به دلداری خود می پردازند .اما واقعیت چیز دیگری است .برزیل دوران داسیلوا و خانم دیلماروسف که با برنامه های مطلوب اقتصادی کشور را در مسیر توسعه و درآمد زایی سوق دادند و از بدهکاری ملی خبری نیست فوتبال مسیری معکوس را طی کرده از برزیل تنها رنگ زردش مانده است .
