گزارش ایسنا از میزبانی عالی شیرازی در جام جهانی کشتی فرنگی
سردبیر
خبر پارسی – قهرمانی تیم ملی کشتی فرنگی در جام جهانی جدا از حلاوتی که برای مردم کشتی دوست داشت، با حاشیه‌هایی نیز همراه بود.
به گزارش ایسنا، جام جهانی کشتی فرنگی روزهای پنج شنبه و جمعه هفته گذشته در شهر تاریخی شیراز برگزار شد؛ شهری که مردمانش به خوش خلقی و مهمان نوازی شهره اند. به قول ابن بطوطه «مردم شیراز خوش‌گذران و زنده‌دل و اهل ذوق هستند و همه آنان طبع شعر دارند»
الحق و الانصاف شیرازی های اهل شعر و ادب بدون کوچکترین حاشیه و توهینی به افراد داخلی یا رقیبان خارجی، استقبال بسیار پرشوری از مسابقات داشتند و لحظه ای بر روی سکوها آرام ننشستند تا در نهایت پنجمین جام قهرمانی در این رقابت ها به ایران برسد و فرنگی کاران پرتلاش تیم ملی جام را در شهر حافظ و سعدی بالای سر ببرند.
حتی در یک صحنه که در کشتی مهدی علیاری یک تماشاگر در اعتراض به داوری بطری آبی را به روی تشک پرتاب کرد، با اعتراض خود تماشاگران شیرازی مواجه شد چرا که توهین و رفتار غیر متعارف در قاموس آنها جایی ندارد.
هنوز سه ساعت تا آغاز رقابت جذاب فینال میان ایران و روسیه وقت باقیست اما سالن مسابقات غرق در جمعیت است و جای سوزن انداختن هم نیست. بسیاری هم پشت درهای بسته مانده اند. مردم از پیر و جوان،از روستایی و شهری، جدا از تحمل آفتاب داغ ظهر آخرین روز اردیبهشت و سختی راه، مبلغ ۱۵ هزار تومان هم هزینه گرفتن بلیط دیدار فینال کرده اند تا شاهد هنرنمایی کشتی گیران ایران مقابل تزارهای پرمدعا باشند.
شور و غوغای عجیبی در سالن برپاست، برای آن ها فرقی ندارد امید نوروزی شیرازی یا براداران عبدولی خوزستانی و یا بشیر باباجان زاده شمالی روی تشک باشند، آنها آمده‌اند ایران را تشویق کنند. فشار تشویق و هیاهوی تماشاگران به حدی است که کشتی گیران دیگر کشورها نیز مبهوت و حیرت زده نظاره گر این شور و هیجان وصف ناپذیر هستند. از نگاه حسرت آمیزشان معلوم است آرزوی داشتن چنین هموطنانی را در سر می پرورانند.اینکه ای کاش مردمان آن ها نیز تا این اندازه عاشق کشتی بودند و به محض ورودشان بر روی تشک هزاران نفر به احترامشان از جا برخیزند و جانانه تشویقشان کنند.
اگر هنوز هم کشتی ایران خود را آماده حضور در کارزاری به نام المپیک می کند به یمن وجود همین تماشاگران عاشق ایرانی است؛ تماشاگرانی که عاشقانه کشتی را دوست دارند و با پیروزی ها و شکست هایش اشک می ریزند و یا اینکه یک مربی یا کشتی‌گیر را به عرش می‌برند. این ها بدون هیچ توقعی فقط کشتی را می خواهند؛ ورزشی که ریشه در تاریخ و تمدن این مرز و بوم دارد و تختی ها و پوریای‌ولی‌ها را ارزانی این مملکت کرده تا مروت و پهلوانی فقط در حد رویا نباشد.
روس ها هر چند با نفرات اصلی خود به ایران نیامدند اما پیروزی قاطع ۸ بر صفر مقابل آن ها در فینال، قطعا حلاوت بی نظیری دارد. طبق معمول سرمربی تیم ملی و کادرش نیز از کنار تشک مشغول کوچ کردن شاگردانشان هستند. تعدادی لیدر نیز همراه با طبل و سنج از مازندران مهد کشتی ایران به شیراز آمده اند تا هیجان را به اوج خود برسانند.
همهمه عجیبی در سالن حکمفرماست؛ همهمه ای که دیدنش بی اغراق باعث غرور هر ایرانی می شود چرا که به پاس این‌حمایت کشتی گیران ایرانی گویی چندین برابر قدرت گرفته اند و سالتو باراندازهای تماشاگرپسند بر روی حریفان روس پیاده می کنند.
همه چیز خوب پیش می رود اما محمد بنا مرد غیرقابل پیش بینی کشتی ایران که بواسطه تشویق تماشاچیان صدایش به گوش شاگردانش نمی رسد به یکباره برافروخته می‌شود و با صدای بلند و بعضا با الفاظ نه چندان خوب خطاب به تماشاچیان می گوید «تشویق نکنید!» تشویق نکنند تا او بتواند شاگردان کارکشته و باتجربه خود را مقابل نفرات جوان روس که فقط برای کسب تجربه پا به این رقابت ها گذاشته بودند کوچ کند.
بیچاره تماشاچیان هاج و واج مانده اند که بالاخره تشویق کنند یا نه! لیدرهای طبل زن مازنی نیز هر لحظه منتظر نوع چهره بنا هستند تا به نوعی با اجازه او تشویق را ادامه دهند!
اما تماشاگران خونگرم شیرازی باز هم فرهنگ ناب خود را به نمایش گذاشتند و در قبال این رفتارهای سرمربی تیم ملی هیچ واکنش و کوچکترین توهینی نداشتند و فقط با قهرمانی تیم ایران آقای سرمربی را تشویق نکردند تا اینگونه اعتراض دموکراتیک خود را نشان بدهند.
این پایان ماجرا نبود. بنا که چند ماهی است بدلایل خودساخته خبرنگاران را به تمرینات تیم ملی راه نمی دهد، پس از این قهرمانی وارد سالن تمرین می شود و آنجاست که خبرنگار برنامه تلویزیونی «روح پهلوانی» که هر هفته از شبکه ورزش سیما پخش می شود و مانند برنامه «نود» یک برنامه اختصاصی برای کشتی است با این تفکر که دیگر آقای سرمربی بواسطه این قهرمانی حال و روز خوشی دارد به سمت او می رود تا مردم در جریان اولین واکنش بنا پس از این قهرمانی قرار بگیرند.
به اتفاق فیلمبردار و میکروفن به دست به سمت او می‌رود. تبریک و خسته نباشید می گوید و خواستار مصاحبه می شود اما بنا در رفتاری غیر قابل انتظار با دست به میکروفن او ضربه می زند و می گوید مصاحبه نمی کند! به خیال خودش با یک خبرنگار اما در اصل از صحبت با مردم سرزمینش که دم از عشق به آنها می زند به بدترین شکل خودداری می‌کند.
البته ماجرا به همین جا ختم نشد و بنا در زمان گرفتن جام قهرمانی به روی سکو نیامد و ترجیح داد در سالن تمرین بماند تا باز هم به این شیوه اعتراض خود را به برخی ها نشان دهد. اینکه او واقعا چه می‌خواهد و چرا آنها را بر زبان نمی‌آورد کماکان جای سوال دارد.
با وجودیکه مدت‌ها پیش از برگزاری جام جهانی شیراز اعلام شده بود قرار است پس از این رقابت‌ها و بلافاصله در شیراز جلسه بسیار مهم شورای فنی کشتی فرنگی برای تعیین تکلیف ۴ وزن المپیکی برگزار شود اما بنا با غیبت خود در این جلسه باز هم رفتاری دور از انتظار داشت.
حداقل این را همه می دانند که از رییس فدراسیون تا تمامی اعضای شورای فنی بارها اعلام کرده اند دست محمد بنا را برای هرگونه تصمیم‌گیری باز گذاشته اند اما اینکه او با غیبت در این جلسه واقعا به دنبال چه چیزی بوده، جای سوال دارد.
اینکه محمد بنا یکی از بهترین مربیان کشتی ایران به لحاظ مدیریت شاگردان سرشناس و گمنام است شکی نیست. اینکه او چهره ای محبوب و نوستالژیک در نگاه اهالی کشتی ایران و حتی جهان است نیز شکی نیست. اما با مرور اتفاقات چند ماه اخیر و تهدید به خداحافظی‌های تکراری و نشان دادن انواع و اقسام رفتارهای اعتراضی به نظر می رسد او تحت فشار است. مشخص نیست این تحت فشار بودن بنا، بخاطر نگرانی و استرس او از نتایج احتمالی در المپیک پیش رو است یا موضوعات دیگری در کار است.
در حالی که هیچ گاه تا این حد شاهد حمایت رسانه ای از کشتی فرنگی ایران و شخص محمد بنا پس از بازگشتش به عرصه کشتی نبودیم اما انتظار می رود همانطور که تعریف و تمجید رسانه‌ها باعث خوشحالی و مسرت می شود، این باور را در ذهن خود بگنجانیم که انتقاد آنها صرفا برای جلوگیری از اشتباهات و کمک به کشتی ایران است. چرا که برای رسانه ها هیچ چیز و هیچ کس مهمتر از کشتی به عنوان ورزش اول ایران نیست.
منتقدان حق دارند به این موضوع که چرا قاسم رضایی پس از ماه‌ها تمرین چنین نمایش ضعیفی در جام جهانی داشت، اشاره کنند و از کادر فنی در مورد برنامه‌های تمرینی کشتی‌گیران سوال کنند.
در هر صورت، مردم تهدید به رها کردن تیم ملی را برنمی‌تابند و انتظار آنها از محمد بنا این است که تا پای جان برای موفقیت کشتی فرنگی ایران تلاش کند و اگر هم خدای نکرده نتیجه مورد نظر بدست نیامد، قطعا مردم قدردان زحمات او خواهند بود و مطمئن هستند که محمد بنا و یارانش چیزی برای رسیدن به موفقیت کم نگذاشته‌اند که البته همه ایران برای موفقیت تیم ملی کشتی فرنگی دعا خواهند کرد و امیدوار به جانفشانی کشتی گیران ایران در المپیک ریو و تکرار افتخار آفرینی ها هستند
