فرار. این خلاصهِ زندگی مردِ شماره ۹ خط حمله پرسپولیس است.
خبر پارسی – به گزارش “ورزش سه”، فرار، از وسطِ زمین تا دروازه مهدی رحمتی و پاس‌گل، از ایرانجوان تا پرسپولیس، از اسارتِ دیوارهایِ پادگان نیروی دریایی بوشهر تا ایرانجوان. سی‌و‌شش‌ماهِ دیوانه‌وار برای او. برای او که پایِ قرارداد صدوپنجاه‌میلیونیِ پرسپولیس را امضا کرد تا هوادارها به قمارِ محکوم به شکست بر سرِ پسران ناشناخته متهم کنند. برای او که همه فراموش می‌کردند نام‌اش بخشی از فهرستِ خرید پرسپولیس است. او که دیده نمی‌شد. در اولین تجربه بازی در آزادی، حتی مدافعان رقیب هم او را نادیده گرفتند تا پسری با پیراهنِ فرشاد پیوس، شبح‌وار از بین همه ذوب‌آهنی‌ها عبور کند و تا آن‌طرفِ خط، مراقبِ گل‌شدن توپ باشد. پدیده‌ای که دو راهی موسیقی/ فوتبال برای بوشهری‌ها، راه دوم را انتخاب کرده و حالا، یک ستاره غیرمنتظره است. یک فوتبالیستِ عجیب. یک گلزنِ گلنزن. یک گلنزنِ گلزن.
از طارمیِ لیگ پانزدهم، قاب‌های ویژه زیادی را به یاد می‌آوریم
بازیکنی که متفرعنانه پشتِ ضربه پنالتیِ بازی با نفت قرار می‌گیرد و توپ را از دست می‌دهد و سد راهِ پیروزی تیم برانکو می‌شود اما کمی بعد، بالاتر از همه فولادی‌ها سه امتیاز کلیدی برای پرسپولیس به دست می‌آورد. مهاجمی که دروازه خالی را در آخرین ثانیه‌های نبرد با سپاهان باز نمی‌کند اما در جدال با سیاه‌جامگان جور ده نفره شدن تیم را می‌کشد و آنقدر می‌دود که نایِ جشن گرفتن گل‌اش را هم ندارد.
مهدی طارمی، قهرمانِ خاکستریِ تیم برانکوست. با لحظه‌های روشن شبیه گل‌ها و پاسِ گل‌دربی و بوسه به نقطه‌ای از دست برای تقدیمِ افتخارها به مادر. با لحظه‌هایی تیره. مثل پنالتی‌های تباه‌شده. هر چه هست، هیچکس به اندازه او خودی‌ها و رقیب را غافلگیر نمی‌کند. قابل‌پیش‌بینی‌نبودن، اصلِ سازنده نبوغ است و هنوز هم حرکت بعدی طارمی، برای هیچکس قابل پیش‌بینی نیست. برای او، آرزوهای بزرگ‌تری داریم اما دیگر یاد گرفته‌ایم که اجازه بدهیم با نقشه‌هایش غافلگیرمان کند. اروپا، مقصد دوری برای جوان‌‌اول بوشهر نیست. جوانی که فقط ۳ سال بعد از وداع با لباسِ سربازی، پیراهنِ قهرمان دربی را بر تن می‌کند. ستاره گام‌های بلند. فرارهای مهیب.
