خبر پارسی – این روزها فیلمی از محله سنگ سیاه شیراز در فضای مجازی دست یه دست می شود که دل هر بیننده ای به ویژه شیرازی ها را به درد می آورد.اگر نماینده های فعلی شیراز با دیدن این فیلم دلشان به درد نیامد امیدواریم منتخبین مردم شیراز در مجلس دهم فکری به حال بافت تاریخی شیراز و محله های قدیمیش کنند.
یادداشت عبدالکاظم دریساوی ،وحید دلپسند و فرزاد صدری،را در زیر بخوانید.
سنگ سیاه شیراز تراژدی یا درد کهنه ؟!
سنگ سیاه فیلمنامه نمی خواست اصلا خودش فیلمنامه است. واقعیت یک درد است یا درد واقعیت ؟ تراژدیست یا دردی کهنه ؟ بجا مانده ازیک دوران نکبت بار یا نکبتی در دل انبوه شعارها و برنامه های توسعه ؟ سنگ سیاه سرنوشت محتوم گروهی از آدم ها است یا غفلت مستمر و تاریخی همه مردان دولت های پس از انقلاب ؟! آه ای جوانی غفلت و غارت زده بگذار در نگاهی غمگین تراز همه مغضوبین زمین به روزگارمان نفرین کنم.و …
اما نه نفرین حاصلش تخلیه روانی و تکرار خرافه ای به نام سرنوشت و تقدیراست… اما بر این غفلت تاریخی که این گونه در تکراری غم انگیز و نفرت بار روح را مچاله کرده ومی کند چه باید گفت ؟! …به نمایندگان به بزرگان شهر به همه مردان و زنان حاکمیت بگویید اینجا هم واقعیت و بخشی از جغرافیای شیراز است همان شیرازی که نغمه پردازان در وصفش کمتر از گل نگفته اند و…
به این آقایان بگویید چیزی بدتر از درد روح و روان وغم چشمان جامعه که هر بیینده ای را مایوس و پریشان کرده است،نیست . درد درداست!. چه بجا مانده از یک دوره مصرفی و چه حاصل بی خیالی ها وغفلت های بی شمار.در هر صورت باید آستین همت بالا زده شود تا دردکهنه مقوله اعتیاد و معتادین که تا مغز استخوان را سوزانده یکبار برای همیشه درمان شود تا دیگر هیچ چشم و دلی در اندوه سوختن تن ها و روح زندگی گروهی از مردمان غمگین نشود. زیرا تا همین لحظه بی تفاوتیها و غفلت ها بیشترین تاخیر را رقم زده است لطفا دیگرکسی از فردا سخن نگوید ( عبدالکاظم دریساوی)
حراج سنگ سیاه به بهانه آپارتمان!
سنگ سیاه محله ی مادری ماست. حدود بیست سال پیش روی یک پروژه عکاسی از محلات قدیم شیراز کار می کردم. گذرم به سنگ سیاه افتاد. وقتی وصف آن روزش را به خانه و مادر بردم، مشتاق دیدار دوباره شد و اصرار و ابرام که به خانه قدیم سری بزند و…! فرصت دست داد و رفتیم. مادر یک ساعت هم دوام نیاورد. سخن استاد دریساوی درست است. این درد کهنه است. بی اعتنایی یا شاید هم تقدیر تاریخی است که توسعه برای محلات و بافت قدیمی در کشورهایی ره گم کرده چون ما رقم می زند. هرجا لودر توسعه راه افتاده پشت سر خود زمینی زخم خورده و ویران به جا گذاشته. توسعه بد نیست ولی بدبختانه ما تمام میراثمان را به بهای یک آپارتمان صد متری صندوقچه ای حراج می کنیم. حتی سعی نمی کنیم به قدر یک تاقچه ی بالاسرمان هم از گذشته یادگاری با خود برداریم. سنگ سیاه حتی به اندازه یک یادگار روی تاقچه هم ارزش نداشت؟! این سوالی است که اول از همه باید از خودمان بپرسیم(وحید دلپسند_نیمه اسفند نودوچهار)
بخت سیاه سنگ سیاه
خاطره ها از بافتی قدیمی یا درون “پایپ”ها دود می شوند یا از درون سرنگ ها به پیکره های بی تفاوتی تزریق می گردند.
سنگ سیاه می توانست جایی باشد مثل هزاران محله قدیمی پر رفت و آمد و حتی توریستی که چلیک چلیک دوربین ها هزاران فریم رویایی از آن را ضبط کنند.
بخت سیاه سنگ سیاه حاصل نگاه آنهایی است که باید رنگ های سپید روی این بوم می پاشیدند و نپاشیدند. سنگ سیاه تکثیری از سو مدیریت هاست. آیینه ای تمام قد از نگرش مدیرانی با کت و شلوارهای اتوکشیدا در اتاق های شیک و پشت میزهای آنچنانی که مچاله شدن “سنگ سیاه” را نمی بینند.
سنگ هم مچاله می شود.سنگ هم معتاد می شود. سنگ هم دل دارد. سنگ هم اگر باشد دلش بحال سنگ سیاه می سوزد.(فرزاد صدری)
