خبرپارسی-عبدالصمد ابراهیمی-کفش ها یک عمر معنای همراهی با چمدان سفر داشته اند. کفش هایت را که جفت می کنی ، اضطرابی میان چشم های بدرقه کننده ها و زیپ های بسته چمدان ها می دود. نوعی التماس برای ماندن. گونه متفاوتی از خواهش برای نرفتن.
پرنده ای که لانه اش را در کفش ساخته و جوجه هایی که حالا سر از تخم برآورده اند معنای سفر را نمی فهمند.چمدان بسته را نمی فهمند. خوب که به این کادر زل می زنی عطش غریبی از ماندن به جانت می افتد. پرهیزازسفر. درنگ در جدایی. صدای سهراب را می شنوی؟…کفش هایم کو؟!
پ.ن:به دست خود آشیانه های ساخته شده را خراب نکنیم. می توان ماند، می توان زندگی را دوباره از سر سطر نوشت.
