خبر پارسی – “انتصاب رییس هیات های ورزشی شهرستات با هماهنگی رییس اداره ورزش شهرستان و رییس هیات ورزشی استان صورت می گیرد. یعنی با هماهنگی دو نفر یک انتصاب انجام می شود. این انتصابات بیشتر بر پایه توانایی های انسانی و ادارکی افراد و کمتر بر پایه مسائل فنی است. اگر یک مدیر فنی بود بهتر است اما اگر فنی نبود نمی توانیم بگوییم کارایی ندارد.”
مرور این جملات از زبان مدیری که اتفاقا در زمره مدیران متخصص و تحصیلکرده ورزش ماست فقط میزان تاسف ها را افزایش می دهد. این ها را فردی بیگانه با ورزش بر زبان نرانده و عین جملات محسن سالاری رییس اداره ورزش و جوانان شیراز در پاسخ به چرایی برخی انتصابات در هیات های ورزشی شهرستان است!
فحوای کلام سالاری این است”نگرش فردی باعث انتصابات می شود” این جمله خلاصه تر و ساده تر هم می شود” سلیقه ترکیبی من و رییس هیات استان است”.
فاجعه از همین جا آغاز می شود. دقیقا از همین جایی که سلیقه مرز و چارچوب و شاخص ها تعیین می کند و فرد گرایی حاکم بلامنازع گزینش ها می شود. بر محسن سالاری حرجی نیست. نه اینکه در راس مملکت هم وقتی اول شخص دولت انتخاب می شود هر دوره کابینه ها کاملا دگرگون می شوند؟ دلیل این همه آمد و شدهای اتوبوسی و قطاری و سلیقه ای چیست؟ نبود مولفه های گزینش. اگر مثلا برای انتصاب رییس یک هیات ورزشی آیین نامه ای مشخص بدون راه گریزهای متعدد وجود داشت محسن سالاری ها به همین سادگی انگشتان دست چپ را میان انگشتان دست راستش حلقه نمی کرد تا جوابمان بدهد که این انتصاب با هماهنگی دو نفر صورت گرفته است. این انتصابات دونفره جای هزاران نقد دارد اما چنانچه چارچوبی تعریف شده وجود داشت همگان می دانستند که یک رییس هیات ورزشی باید سن او بین فلان سال تا بهمان سال باشد. میزان تحصیلاتش فلان مقدار و رشته تحصیلی اش رشته ای معین باشد. سابقه مدیریتش حداقل چندسال و میزان آگاهی فنی او لاجرم به میزانی معلوم باشد. مولفه هایی از این دست و البته بسیار بیشتر اگر وجود داشت ماحصلش می شد شایسته سالاری. عنصری گمشده در کلام رییس اداره ورزش شیراز که می خواهد آنجایی که فریاد شایسته سالاری در چاه بی تدبیری ورزش مان به جایی نمی رسد ادای علم گرایی را دربیاورد و از مدیریت ادراکی سخن بگوید بی آنکه از خودش بپرسد دارد در مورد کدام گزینه ها حرف از مدیریت ادراکی می زند و هفت عنصر مدیریت شامل استراتژی، ساختار، مهارت‌ها، کارکنان، ارزش‌های مشترک، سیستم‌ها و سبک را به زباله دان گزینش ها حواله می دهد.
حق با محسن سالاری است.اینجا باید همیشه دو نفر بنشینند و سومی را انتصاب کنند.دقیقا هم انتصاب.
خوش به حالتان. هوای ورزش ما با شماها همیشه دونفره است. چتری کم داریم تا در جاده دراز بی تدبیری رمان آزمون و خطا را تا صفحه nام ورق بزنیم. دونفرتان خسته نباشید واقعا.نفر سوم به سلامت باد.
