خبر پارسی – وحید دلپسند – ساده انگاری است که حوادث این روزهای عراق را تنها در پیش روی حیرت انگیز یک گروه شبه نظامی چند هزار نفره محدود کنیم؛ یا حتی آنها را تنها متکی به حمایت دول خارجی و سرویس های جاسوسی بیگانه بدانیم. آن چه این روزها در عراق می گذرد به گمانم بیشتر به یک فروپاشی سیاسی-اجتماعی در این شبه کشور، شبیه تر است. فروپاشی یک نظام سیاسی – اجتماعی نیم بند برآمده از پس حضور و استقرار بلند مدت ارتش اشغالی امریکا و غرب، که چند صباحی نمایش دموکراسی در عراق برپا کرد و به ضرب حضور… همان ارتش (و البته تامین منافع اقتصادی دولت هایشان)، توانست مدت کوتاهی را در سایه یک نظام به اصطلاح مردمسالار روزگار بگذراند؛ و امروز که ارتش خارجی میدان را ترک کرده و مسوولیت را به میزبان سپرده شاهد آنیم که تا چه حد آن نمایش مضحک بوده و تا چه اندازه ساده اندیشی صورت گرفته که تصور می شده می توان به زور تانک های اشغالگر، تحفه دموکراسی را به ملت های بینوایی چون عراق صادر کرد و ره صد ساله را یک شبه پیمود. چسب های این شبه ملتی که زیر سایه یک به اصطلاح قانون اساسی مترقی آمریکا نوشته، برآمده و شل شده، به خوبی گویای آنست که عراق(و کشورهای فرقه فرقه و طایفه گرایی چون عراق) نه در تاریخ معاصر و نه در هیچ کجای تاریخ سیاسی و اجتماعی خود، یک ملت به معنای واقعی(در تعریف سیاسی) نیست و نبوده اند و هرگاه هم سایه شمشیر برهنه از فراز این جوامع رخت بربسته در اندک زمانی تمرد و عصیان قبایل و طوایف رخ نمایی کرده و تجزیه و فروپاشی را به ارمغان آورده است.
امروز عراق، آینده افغانستان پس از خروج نظامیان خارجی هم هست. آنجا هم سرنوشتی مشابه را در انتظار خواهد داشت. آنها که پیرانه، هشدار می دادند دموکراسی را نمی توان برشانه تانک های اشغالگر صادر کرد، این روزهای عراق را در خشت خام می دیدند؛ وآنها که سبک سرانه و خیال پردازانه در رویای عبور شتابان از گردنه های صعب العبور تاریخ بودند و کشور خود را در آستانه ترقی برق آسای اجتماعی و سیاسی می دیدند، امروز قربانی طاعون سیاه و رو به گسترش داعش شده اند.
ملت ها دست ساز و اجنبی ساخته نیستند؛ توده های انسانی مستقر در مرزهای قراردادی هستند. آنها وقتی می توانند به این صفت فاخر و محترم متصف شوند که ابتدا در میان خود شرایط همزیستی متمدنانه اقوام، مذاهب، طوایف و قبایل را با رعایت حقوق انسانی مشترک، فراهم آورند.
این سربریدن ها و سینه دریدن ها که در عراق و شام سابقه تاریخی هزار و اندی ساله دارد نمایشگر آنست که در این نقطه خاکی، توده های انسانی تا اطلاع ثانوی در همان بستر عشیره ای و قبیله ای روزگار خواهند گذراند و هر دولتی هم مستقر شود راهی جز استفاده از تیغ آخته نخواهد داشت. شاید حجاج گونه گی و صدام پیشه گی رهبران این نقطه از خاک نفرین شده اولیای خدا، گریزگاه ناگزیر این مردم باشد برای رهایی از عصبیت و خونریزی بدوی تاریخی! شاید.
جناب دلپسند با توجه به تفکرشان بسیار به روزنامه وزین! کیهان و دست اندرکارانش نزدیک هستند.بر همگان واضح است که وضعیت امروز عراق حاصل خود فروختگی و وابستگی جناب نوری مالکی و همدستانش در دولت عراق به حکومت کشور همسایه برای حفظ حکومت و امکانات مالی که در عراق به واسطه حمایت کشور همسایه دستشان هست می باشد.
جناب دلپسند با توجه به تفکرشان بسیار به روزنامه وزین! کیهان و دست اندرکارانش نزدیک هستند.بر همگان واضح است که وضعیت امروز عراق حاصل خود فروختگی و وابستگی جناب نوری مالکی و همدستانش در دولت عراق به حکومت کشور همسایه برای حفظ حکومت و امکانات مالی که در عراق به واسطه حمایت کشور همسایه دستشان هست می باشد.